رشت- اكبر محبوبي‌فر

استاد حبيب پورسيفي كارشناس هنرهاي نمايشي و يكي از چهره‌هاي آشنا در عرصه تعليم و تربيت در استان گيلان است. آنهايي كه در شهر باران از تئاتر دانش‌آموزي به تلويزيون و سينما راه يافته‌اند و نام و نشاني دارند با اين مربي كاربلد يك دنيا خاطره دارند. اين هنرمند پيشكسوت گيلاني در عرصه بازيگري، اينك عضو ارزشيابي تئاتر اداره كل ارشاد اسلامي است.

استاد پورسيفي مي‌گويد: هنر تئاتر به عنوان هنري زنده و بي‌پيرايه همانند آيينه‌اي است كه انسان خود را در آن مي‌بيند تا به نقد و بررسي بپردازد و تئاتر يكي از بارزترين جلوه‌هاي فرهنگ و هنر است. وي مي‌افزايد: در تئاتر، سكوت، گفته‌ها و ناگفته‌ها هر كدام تعبير و معناي خاص مي‌يابند و زبان در تئاتر زباني است كه با دل و جان تماشاگر آميخته مي‌گردد بنابراين تئاتر بايد مخاطبين را همراه خود ارتقاء فرهنگي بخشد و در اين زمينه آموزش نيز نقش عمده و اساسي خواهد داشت. استاد پورسيفي كه فعاليت هنري خود را با صداپيشگي در سال 1338 شروع كرد و در سال 1340 اولين بار بر روي صحنه رفت، گفت: در اجراي يكي از نمايش‌ها كه به عنوان داور به تماشا نشستم، در يادداشت خود نوشتم، آناني كه در عرصه نمايش فعاليت دارند و تلاش مي‌كنند و مدام در جستجو هستند تا بهتر و بيشتر بدانند و اجراهاي نمايشي آنان مطلوب شود، ماندگار هستند و اگر چنين نباشد بي‌ترديد در نيمه راه مي‌مانند و به نتيجه نمي‌رسند و اميدوارم همه آنهايي كه در هنر نمايش تلاش دارند و دوستدار هنر هستند به اين نتيجه برسند. او اعتقاد دارد هنر آفريده ذوق و خلاقيت هنرمند است. پورسيفي روزگاري را كه گذراند در زندگي هنري خود با نمايش‌هاي زياد به صحنه رفت و در چند سريال تلويزيوني و دو فيلم سينمايي به عنوان بازيگر ايفاي نقش كرد. وي در كانون شهيد موسوي و امور تربيتي ناحيه يك رشت بيش از بيست نمايش را كارگرداني كرد و مسئوليت‌هايي را هم با عناوين مربي، مدرس، مسئول بررسي متون، بازبين، داور تئاتر در امور تربيتي استان و اداره كل فرهنگ و ارشاد اسلامي گيلان برعهده داشت و همچنان در ارتقاي هنر تئاتر اهتمام دارد.

اين هنرمند پيشكسوت عرصه بازيگري در سريال «كوچك جنگلي»، سينمايي «‌اي ايران» داستاني «نامه‌اي براي خدا»، «نماز باران» و چند مجموعه نمايشي ديگر از جمله «آواز مه» و سريال طنز «عاقل محله كاري» از شبكه باران تلويزيون گيلان به ايفاي نقش پرداخت. او سال 1323 در شهر رشت متولد شد و بعد از پايان دوران تحصيل به استخدام آموزش و پرورش درآمد و به مدت دو سال در كلاس‌هاي آموزشي ضمن خدمت شركت كرد و سال 1353 فوق ديپلم هنر گرفت. پورسيفي در آموزش و پرورش با دانش‌آموزان علاقمند هنر تئاتر نمايش‌هاي خرمن‌هاي سوخته، گلدونه خانم، نقاشي روي چوب و قطعات آموزشي برتولت برشت را به كارگاه نمايش برد.

اين هنرمند گيلاني مي‌گويد: در روزگاري كه تلويزيون و سينما در دسترس عموم قرار دارد و مردم رفتن به سالن‌هاي تئاتر را كمتر تحمل مي‌كنند كار در تئاتر كمي دشوار خواهد بود و در شرايط كنوني براي اجراي هر چه بهتر تئاتر به حمايت و عنايت ويژه مسئولان نياز است و برخي اعتقاد دارند تئاتر در دنيا هنوز دولتي است و براي آن سرمايه‌گذاري مي‌شود و تئاتر يك هنر ويژه است. وي يادآور شد: در گيلان هم به تئاتر كمك‌هايي مي شود اما كافي نيست و آن طور كه بايد در رابطه با تلاش جان‌فرساي هنرمند حق مطلب ادا نمي‌شود وليكن جوانان علاقمند به رشته نمايش همچنان با كم و كاستي‌ها مي‌سازند و به تلاش خود ادامه مي‌دهند. وي افزود: با توجه به جشنواره‌هاي مختلف در كشور و استان دستمزدها به قدري اندك است كه حتي جوابگوي يك چهارم از تلاش آنها در تمرين‌هاي چند ماهه و اجراي چند شب نمايش نيز نخواهد بود و به اميد آن روز كه دستگاه‌هاي مسئول بيشتر به فكر جامعه پرتلاش فرهنگ و هنر اين سامان باشند و تئاتر به جايگاه واقعي خود دست يابد.

گفتني است استاد حبيب پورسيفي مربي و مدرس تئاتر گيلان چند دوره رئيس انجمن نمايش گيلان بود. او در سال 1341 نمايش آقا محمدخان را به صحنه برد و سپس با گروه هنري خورشيد در نمايش‌هاي عاشق گيج، تابلو موزيكال، روياي مادر، پيرمرد و دريا، عروس و داماد قرن اتم، بادبزن خانم ويندرمر و چندين كار ديگر در صحنه حضور يافت و در لابه‌لاي كارهاي بي‌شمار اجرايي مثل دست بالاي دست (ويتامارا) و هالو نباش ژنرال، خيلي‌ها از او نمايش آهسته با گل سرخ اكبر رادي را در يك نگاه ويژه به ياد دارند كه پسر استاد پورسيفي كارگرداني آن را بر عهده داشت. پورسيفي اعتقاد دارد جشنواره‌ها سكوي پرتاب جوانان بااستعداد به دنياي حرفه‌اي است. وي مي‌گويد:‌ تئاتر خياباني از گونه نمايش‌هايي است كه نقش‌آفرين آن در ساده‌ترين شكل به سراغ تماشاگر مي‌رود و او را به همراهي مي‌خواند و خلاصه اين كه هنر تئاتر در ژانرهاي مختلف زيبايي‌هاي خاص خود را دارد و هنري است پويا و زنده كه بايد بيشتر به آن پرداخت و اهميت داد.