بر اساس یافته‌‌های جدید محققان، ژن موسوم به AVPR1A و به ویژه آلل مرتبط با آن یعنی RS3 می‌تواند بر رفتارهای مادرانه تاثیر بگذارد. به گفته آریل نافو یكی از نویسندگان این تحقیق، نتایج این مطالعه و بررسی‌های قبلی حاكی از آن است كه ژنتیك بر رفتارهای والدین از قبیل حساس بودن، حامی‌ و پاسخگو بودن تاثیرگذار است. به گزارش ايسنا، آلل RS3 كه در مطالعه حاضر با سطوح پایین‌تر رهنمودهای ملایم مادرانه همچون استفاده از استدلال، تقاضاهای مودبانه، پیشنهادات یا نظردهی‌های مثبت و همچنین رهنمودهای ساختاردهنده از قبیل ممانعت از حواس‌پرتی، هدف‌گذاری و نشان دادن و توضیح اعمال یا موضوعات خاص برای كودكان طی انجام بازی مرتبط بود، از پیش توسط محققان به رفتارهای نوع‌دوستانه پایین‌تر پیش‌دبستانی و سخاوت نیز ربط داده شده بود. دانشمندان پس از مطالعه 135 مادر در حال تعامل با دوقلوهای 3.5 ساله‌شان به نتایج مذكور رسیدند. آن‌ها به هنگام بازی كردن كودكان با اسباب‌بازی‌هایی مانند ابزارهای مدل‌بندی و خمیربازی رنگارنگ، رفتارهای مادرانه را مورد ارزیابی قرار دادند. كودكان به طور متوسط در 50درصد آلل‌های والدینشان سهیم‌اند. برای نمونه، كودكانی كه حامل آلل AVPR1A RS3 نبودند، محبت بیشتری را نسبت به كودك خشن دریافت كردند. با این حال تحقیق كنونی بر چگونگی اثرگذاری آلل بر مادران متمركز شد. 35درصد مادران حاضر در نمونه موردی حامل این آلل بوده كه به طور نسبی در میان انسان‌ها عام است. این آلل همچنین با اوتیسم، وضعیت‌های روانی شامل دشواری در برقراری ارتباط و ایجاد رابطه مرتبط است. در حالی كه مطالعات محققان بر مادران تمركز داشت، گفته می‌شود ژن AVPR1A می‌تواند بر رفتار پدرانه نیز تاثیرگذار باشد. بر اساس این مطالعه، همچنین تعداد افراد بالاتری از آن چه كه تصور می‌شد ممكن است از مشكلات رفتاری و روانی در نتیجه ژنتیكشان رنج ببرند. به ادعای این دانشمندان، آلل‌های رایج همچون آلل RS3 می‌توانند با مشخصه‌های اوتیسم مانند شامل معاشرت پایین، آسیب‌پذیر بودن در مقابل استرس و خودمحور بودن مرتبط باشد. تمامی‌ این رفتارها معمول‌اند و گفته می‌شود اوتیسم شامل طیف متنوعی از مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی است.

با این حال خبر خوب این است كه مولفه‌های محیطی به موازات سایر ژن‌های اثرگذار بر رفتار و مشخصه‌های انسانی می‌توانند به كاهش تعدادی از اثرات آلل مزبور كمك كنند. خبر خوب دیگر این كه مادرانی كه در تلاش برای پیشرفت دادن مهارت‌های مادرانه‌شان هستند، می‌توانند بر اثرات منفی ژن‌های خاصی در نوزادانشان غلبه كنند. طفولیت زمانی مناسب برای پیشرفت دادن فرایندهای رفتاری و بیولوژیكی است و اگرچه این فرایندها طی زمان دستخوش تغییر می‌شوند، فرزندپروری می‌تواند اثرات مثبتی در مواردی كه كودكان دارای آسیب‌پذیری ژنتیكی در مقابل رفتارهای مشكل‌زا هستند، داشته باشد. زمینه ژنتیكی می‌تواند والدین را مجاب به تلاش بیشتر كند و كوشش آن‌ها به فرزندانشان كمك می‌كند كه از زندگی بهتری برخوردار بوده و بنابراین نسل آینده سالم‌تر از لحاظ روانی تربیت شود. نتایج این تحقیق در مجله Royal Society Biology Letters انتشار یافت.