"سپیده کاشانی" از جمله شاعران زن پارسی گوی معاصر کشور است که نقش بی مثال وی در ترویج ادبیات انقلابی و حماسی این مرز و بوم بی بدیل است. به گزارش ایرنا، "سرور اعظم باکوچی" ملقب به "سپیده کاشانی" در اول مرداد سال 1315 شمسی در خانواده متدین و اصیل در کاشان متولد شد. وی در خردسالی قرآن را به همت مادر خویش فرا گرفت، پدرش نیز که مردی اهل مطالعه و ادب دوست بود جانش را با حلاوت شعر و ادب پارسی آشنا ساخت و روح لطیفش را با شعر بزرگانی چون مولانا، سعدی و حافظ پیوند زد. چنان که سپیده کاشانی در این باره می‌گوید: «من آخرین فرزند خانواده بودم و در دامان پر مهر و محبت مادری متدین و هنر دوست رشد کردم و بزرگ شدم. خیلی کوچک بودم که قرآن را از مادرم آموختم و هم با او بود که به مقابله آیات مبارک قرآن می‌نشستیم؛ رفته رفته علاوه بر فرا گرفتن قرآن و دروس مدرسه با راهنمایی پدر و مادر، روز به روز با اشعار شعرای نامی‌سرزمین مان خصوصا "حافظ" آشنا و مانوس می‌شدم، از همان دوران بود که شور شعر به طریق ابتدایی در جان من نشست» وی در سال 1322 پا به دبستان گذاشت و تحصیلات ابتدایی خود را در مدرسه "17دی" به پایان برد و در اواخر دوران تحصیلی و در سن 11 سالگی اولین شعرش را سرود. وی دوره متوسطه را نیز با موفقیت در دبیرستان "شاهدخت" کاشان پشت سر گذاشت در سال 1331 در سن شانزده سالگی با "جواد عباسیان" که از اقوامش بود ازدواج کرد و به تهران مهاجرت نمود. این ازدواج باعث شد تا اداره امور خانه و سرپرستی فرزندان دیگر مجالی برای سرودن شعر برای سپیده کاشانی باقی نگذارد ولی پس از سال‌ها دوری از عرصه شعر و ادب از سال 1347 همکاری خود را با مطبوعات کشور آغاز کرد و در بیشتر مجله‌هایی که دارای صفحات ادبی پرباری بودند، اشعارش به چاپ می‌رسید. سپیده کاشانی نخستین کتاب شعرش را بنام "پروانه‌های شب" در سال 1352 منتشرکرد که این کتاب در مدت زمانی کوتاه نایاب شد.این شاعره بزرگ معاصر با شجاعت، شهامت، زیرکی در برخی اشعارش خفقان و اختناق دوران پهلوی را به تصویر کشیده بود. به واسطه آشنایی سپیده کاشانی با اشعار پیشینیان و آگاهی از رمز و رازهای نهفته در غزل‌های "حافظ " و "مولوی" باعث شده بود تا وی قدم اول را مطمئن و محکم بردارد. با چاپ این کتاب علاقمندانش از وی خواستند تا دفتر دوم شعرهایش را نیز آماده کند؛ اما او درنگ کرد و حتی به درخواست مشتاقانی که تکرار چاپ پروانه‌های شب را از وی می‌کردند در جوابی حیرت انگیز گفت که «من شعر دیروز خود را قبول ندارم . این شاعره فرهیخته، بعد از پیروزی انقلاب بخاطر اعتقاد راسخی که به اسلام و انقلاب داشت، با عزم و اراده‌ای جدی تر در عرصه فعالیت‌های فرهنگی ظاهر شد. او از نخستین روزهای پیروزی انقلاب همکاری خود را با مطبوعات آغاز کرد و برای مدتی نیز مسوولیت صفحات ادبی مجله "زن روز" را عهده دار شد. با شروع جنگ تحمیلی این بانوی شاعره معاصر بارها به همراه پسرش در جبهه‌های جنگ حاضر شده و به تشویق و ترغیب رزمندگان می‌پرداخت. او بارها و از نزدیک مقاومت و ایثار رزمندگان دلیر ایرانی را مشاهده کرد. مرگ همسرش در سال 64 باعث دوری سه ساله وی از عرصه شعر و ادب شد. ولی با تشویق خانواده و آشنایان از سال 67 دوباره فعالیت‌های هنری و فرهنگی را آغاز کرده و راهش را در این زمینه ادامه داد.در سال 70 درحالی که تصمیم گرفته بود بعد از 18 سال دومین کتاب شعرش را منتشر کند دچار بیماری لاعلاج سرطان شد و پس از قطع امید پزشکان از معالجه اش برای تکمیل دوره درمان و انجام عمل جراحی به کشور انگلستان سفر کرد و قبل از انجام عمل در لندن مصادف با 24 بهمن سال 1371 چشم از جهان فروبست. پیکر این بانوی فرهنگ و ادب پارسی بنابر وصیتش در بهشت زهرا و در کنار شهدای انقلاب به خاک سپردند.