مهرداد ناظری/

همه زندگی بشر امروزی در نظام فست‌فودی شکل و قوام می‌گیرد. می‌گویند دیگر می‌توان حدس زد که بیشتر مردم جهان در ساعات‌00/12 تا‌00/15بعدازظهر در کجا به سر می‌برند؟ ‌و یا این که در ساعت‌00/19 تا‌00/23 شب چه مکانی را برای حضور خود انتخاب می‌کنند؟ در حقیقت این محدوده‌های زمانی، فراوانی حضور مردم در فست‌فودها را نشان می‌دهد. مردم در رستورا‌ن‌های زودآما به دنبال چه هستند؟ چرا آنها به جای خرید همبرگر از سوپرمارکت و آماده کردن آن در منزل ترجیح می‌دهند به این گونه رستوران‌ها بروند؟ چرا با توجه به این که مرتبا پزشکان از مضرات غذاهای فست‌فودی می‌‌گویند، همچنان این مراکز غذایی پرتردد و دارای ترافیک است؟ به نظر، ما وارد دوره‌ای شده‌ایم که اقتضاء اصلی آن مصرف و مهم‌تر از همه غذا خوردن است. بیشتر مردم و متفکرین مسائل اجتماعی غذا خوردن، توجه به میل جنسی، خرید از فروشگاه‌ها، و تماشای تلویزیون را مهم‌ترین مسائل عصر فرامدرن اعلام کرده‌اند. اما اساساً این انسان رها شده از باورهای عرفی و سنتی برای باقی ماندن در شرایط ثبات به مصرف روی آورده است. در این دوران همه چیز رنگ مصرفی به خود می‌گیرد و همین موضوع باعث گسست رابطه فرد از جمع می‌شود.  این پاره شدن زنجیره‌های اتصال فرد به جامعه، باعث بازتولید خودهایی می‌شود که به شدت ناپایدارند، شخصیت‌هایی که در بازنمایی روابط جمعی‌اشان به لذت‌های متفاوتی روی می‌آورند. در حقیقت آن چه  سبب ناپایداری عشق در این هزاره می‌شود، وجود تک تک آدم‌هایی است که از هویت جمعی نشانه‌ایی ندارند. علاوه بر این آن چه دنیای انسانی را تحت تأثیر قرار می‌دهد،‌ باز بودن دائمی فضاهای مجازی‌ست. از زمانی که کارکرد تلفن موبایل به کاربرد ارتباط سیال مبدل شده است، شهروندان دائما در فضای اینترنت به سر می‌برند و این حضور بی‌وقفه، بازخوردها، تعاملات جدیدی را پدید می‌آورد که اگر چه جمعی‌ست، اما در دنیای واقعی به صورت فردی تجربه می‌شود. در چنین دنیایی تصاویر، مدل‌ها، تبلیغات و مسائل روز بیشتر از هر چیزی تعیین‌کننده هستند و چه بسا خود تنها در بازتولید واقعیت در فضای فست‌فودی، ضمن به دندان کشیدن یک همبرگر چند طبقه، با شنیدن یک جوک که مضمون شایعه روز را در خود دارد، تصمیم‌های اقتصادی می‌گیرد. اما همه این‌ها در شرایطی به وقوع می‌پیوندد که فرد در دنیای خود، دست به انتخاب می‌زند، اما به شدت تحت تأثیر فضای مجازی اینترنت، قالب‌های ابزاری آن قرار دارد. لذا باید حضور ذهنی، احساسی و ادراکی فرد را در هر کنش متقابلی مورد تردید قرار داد و انتظار پاسخ‌هایی را داشت که هر فرد در آن موقعیت از خود بروز می‌دهد. این حکایت شرایط زندگی فست‌فودی ما است.