با شروع تیرماه دغدغه خاطر و نگرانی از حال و آینده، خانواده‌ها را در برمی‌گیرد و این معضلی است که سال‌ها اسباب تشویش و دلواپسی خانواده‌ها را فراهم کرده است. از تهیدستان گرفته تا متمولین در این ماه از ثبت‌‌نام و مشکلات آن سخن می‌گویند. معدل بالا، آزمون ورودی و شهریه‌های میلیونی خاص طبقات بالا و ترس از عدم ثبت‌نام در مدارس دولتی دغدغه خاطر تهیدستان، فصل ثبت‌نام را عمدتاً با دغدغه همراه کرده است. ثبت‌نام در مدارس دولتی اسم و رسم‌‌دار کاری سخت که از کنکور دانشگاه مشکل‌تر است و ثبت‌نام در مدارس غیردولتی با شرایطی ویژه همچون معدل‌19به بالا، آزمون ورودی، مصاحبه، وضع مالی قوی، خدمات فوق‌برنامه و کلاس‌های زبان، موسیقی، تقویتی و نظایر آن نیرویی می‌خواهد در حد و توان رستم و اراده‌ای می‌خواهد بسیار قوی که از هفت‌خوان رستم بگذرد. این که اغلب خانواده‌ها تلاش می‌کنند فرزندان خود را در مدارس غیردولتی یا مدارس نمونه مردمی دولتی ثبت‌نام کنند خواستی طبیعی است و نشان از برنامه‌ریزی مناسب خانواده‌ها برای آینده بهتر فرزندان است، علت عدم رغبت خانواده‌ها برای ثبت‌نام در مدارس دولتی کیفیت پایین آموزش، دو شیفته بودن آموزش، کهنه و فرسوده بودن ساختمان‌های مدارس، تراکم بالای تعداد دانش‌آموزان در کلاس درس، بی‌انگیزگی و کم‌کاری معلمان و بالاخره ضعف مدیریت مدارس دولتی و به تبع آن نظم و انضباط کمتر از عواملی است که رغبت خانواده‌ها را برای جلب شدن به این نوع مدارس کم کرده است. متأسفانه هر روز که می‌گذرد از میزان مدارس دولتی کمتر شده و به شمار مدارس غیردولتی افزوده می‌شود به نحوی که به نظر می‌رسد در دهه آینده در کشور شاهد یک نوع مدارس باشیم که پاره‌ای شهریه کمتر می‌گیرند و عده‌ای شهریه بیشتر دریافت می‌کنند به عبارت دیگر مدارس تماماً پولی خواهد بود، چه عدم تخصیص بودجه مناسب برای مدارس دولتی، این نوع مدارس را به سمت خودکفایی سوق داده و بنابراین برای اداره آن راهی نیست به جز دریافت شهریه و این امری است که هم اکنون جریان دارد و با عناوین مختلف اکثریت قریب به اتفاق این مدارس وجوهی تحت نام کمک، مساعدت، همراهی، هزینه گرمایش، تهیه وسایل خنک‌کننده، تعمیر مدارس و هزاران بهانه دیگر وجوهی نه در حد نازل بلکه بالا دریافت می‌کنند. موضوعی که امروز مرا بر آن داشت که این نوشته را برگزینم برمی‌گردد به خدمتگزار این روزنامه که برای ثبت‌نام فرزندش در یک دبیرستان دولتی ناچار به پرداخت هشتصدهزار تومان شده است که این مبلغ دقیقا برابری می‌کند با حقوق یک ماه این ولی، که البته باز خدا پدر این مدیر دبیرستان را بیامرزد که حاضر شده است در ‌5قسط این مبلغ شهریه را از این کارمند جزء بگیرد تا در مقابل خانواده‌اش سرافکنده نشود. امیدوارم دولت تدبیر و امید ترتیبی ایجاد کند که در امر آموزش مسأله صرفه‌جویی ملاک نباشد و در اختصاص بودجه برای این سرمایه‌گذاری آینده از خود گشاده‌دستی بیشتری بروز دهد تا فرزندان امروز که در حقیقت سرمایه‌های آینده هستند با فراغ بال ادامه تحصیل دهند.