زندگی ماشینیزم یا تکنولوژی پیشرفته تا حد بسیاری از عواطف و احساسات بشری کم کرده است. ارتباطات حسنه گذشته و دید و بازدیدهای دوستان و فامیل‌ها رفته رفته منسوخ شده و بیشتر ملاقات‌ها به هنگام درگذشت فردی از فامیل صورت می‌گیرد. بیشتر اوقات به خصوص در کلان‌شهرها ساکنان برج‌ها و حتی ساختمان‌های 4طبقه از احوال همدیگر بی‌اطلاع بوده و چه بسا در طبقه‌ای در حال شادی و سرور باشند و در طبقه زیرین آن سوگ و مراسم مذهبی. به هر روی مجموعه این عوامل باعث شده که سنن و رسوم نیک گذشته که جای خود را به سردی و بی‌تفاوتی داده است و از افکار سعدی و جایی که می‌گوید: بنی‌آدم اعضای یک پیکرند/ که در آفرینش زیک گوهرند/ چو عضوی به درد آورد روزگار/ دگر عضوها را نیاید به کار فقط یادی مانده است و بس. خلاصه ارتباطات جنبه مادی و احتیاج به خود گرفته و این وضعیت حتی به داخل خانواده هم کشیده شده است. خانواده را که روزی به آن کانون مهر و محبت می‌گفتیم، جای خود را به نفاق و تشتت آراء داده است. این مقدمه را گفتیم تا به موضوع ازدواج و سپس طلاق بیندیشیم و چرایی گسستن پیوند زناشویی که به هنگام عقد وعده با هم بودن برای همه عمر داده می‌شود. حال یک سوال مطرح است: به چه علت از ارزش‌های گذشته فاصله گرفته‌ایم؟ به چه علت از کمک به همنوع دریغ می‌کنیم؟ چرا اعضای فامیل چون گذشته دور هم جمع نمی‌شوند و نگرانی‌های یکدیگر را برطرف نمی‌کنند؟ در جامعه ایرانی ما مگر متعدداً صله‌رحم سفارش نشده است؟ پس ما را چه می‌شود که از حال همدیگر غافل هستیم، این غفلت حتی به زندگی زوجین هم تسری یافته است و به همین علت دوام ازدواج‌ها بسیار سست و کوتاه شده است و اگر هم ازدواجی موفق ادامه پیدا کند چون گذشته راضی به داشتن فرزند نمی‌شوند تا جایی که 35درصد مزدوجین در تهران راضی به داشتن فرزند نیستند و اگر هم راضی شوند فقط یک فرزند دارند. اگر به آمارهای موجود پیرامون ازدواج و طلاق در تهران مراجعه کنیم چشم‌انداز آینده را بسیار تیره می‌بینیم که بر زعمای ایران واجب است به هر طریق ممکن در این مورد آسیب‌شناسی اجتماعی کنند و اجازه ندهند همچون بعضی از کشورهای به اصطلاح پیشرفته اروپایی معنی و مفهوم کانون خانواده به کلی تغییر ماهیت دهد و اگر بپذیریم که میزان ازدواج در سال ‌93 نسبت به مدت مشابه آن در سال ‌92 به میزان 6/1درصد تقلیل داشته است و در مقابل میزان طلاق در تهران 9/1درصد نسبت به سال قبل افزایش داشته است و این فاصله رفته‌رفته زیادتر می‌شود، نمی‌تواند پیام‌آور مثبت برای آینده جوانان ما باشد. بر اساس همین آمار میزان طلاق در سال ‌93 نسبت به سال 92 به میزان ‌20درصد افزایش نشان می‌دهد که بسیار حائز اهمیت بوده و نگرانی بسیاری را برای آینده پیش‌رو در کشور ایران اسلامی ما بیان می‌کند، البته نباید مشکلات مادی خانواده‌ها که از مسایل خاص اقتصادی کشورمان و از تحریم‌های تحمیلی نشأت گرفته و در افزایش میزان طلاق تاثیر داشته است را از نظر دور داشت، لذا آرزو می‌کنیم مشکلات موجود که توسط ابرقدرت‌ها بر مردم ما تحمیل شده است جای خود را به آرامش، رفاه و امنیت اجتماعی داده روزگار بر مردم ما به خیر و خوشی بگذرد.