در طول دوران‌ها و در عمر دولت‌های قبل از انقلاب و پس از انقلاب در نیمه دوم اسفند یک سبد کالا با نام عیدی به همه حقوق‌بگیران شاغل و بازنشسته و مستمری‌بگیران داده می‌شد که آن کالا حداقل خوراک اصلی مردم را برای یک ماهه فروردین پوشش می‌داد که یک کمک عمده برای این طبقه بود. ولی متأسفانه دو سه سالی است که این سنت پسندیده به فراموشی سپرده شده و طبقه حقوق‌بگیر که طبعاً از اقشار ضعیف جامعه هستند مثل همیشه از الطاف دولتیان محروم مانده‌اند، اگر بر این باور باشیم که خط فقر را بر اساس آمارهای غیررسمی دولتیان دو میلیون و بیشتر بدانیم کدام کارمند حقوق‌بگیر را می‌توان یافت که دو میلیون تومان حقوق داشته باشد و در فقر زندگی نکند؟! یادمان باشد که هنوز بیش از‌90درصد از حقوق‌بگیران شاغل و بازنشسته کشور ما حتی زیر یک میلیون حقوق دریافتی ماهانه دارند و اگر دو شیفت کار نباشد این دریافتی در حد قوت‌لایموت آنان است و نه بیشتر، اگر در چند روز اخیر که تیتر بسیاری از مطبوعات عیدانه و وعده‌ی آن است را دیده باشیم قبل از مطالعه کامل مطلب، یاد سبد کالای عیدی در اذهان حقوق‌بگیران زنده می‌شود و حداقل لحظاتی کمتر از یک دقیقه یک خوشحالی موقت به آنان دست می‌دهد، ولی وقتی اعلام وعده بانک مرکزی را می‌بینیم که در آن خبر از دادن اسکناس‌های نو با نام عیدانه می‌دهد خیلی زود خوشحالی موقت از ذهن محو می‌شود. باز خداوند، دولت تدبیر و امید را موفق بدارد که در سال گذشته یک نوبت سبد کالا را پیشکش حقوق‌بگیران کرد، ولی حیف که این وعده نیز مداومت پیدا نکرد و همان یک نوبت بود و بس. در این میان اگر همین حقوق‌بگیران را دسته‌بندی کنیم باز هم فواصل دریافت‌ها بیشتر مشخص می‌شود چرا که حقوق‌بگیران تامین اجتماعی بر طبق تعیین میزان دریافتی آنان توسط سازمان تامین اجتماعی حداقل دریافتی آنان در حال حاضر زیر‌700هزار تومان است که اجاره ماهانه دو اتاق در جنوبی‌ترین نقطه تهران هم نمی‌شود و یا طبقه بازنشسته که اگر‌30سال در ادارات دولتی خدمت کرده باشد حقوقی بین یک میلیون تا یک میلیون و سیصد هزار تومان دریافتی دارد و باید در ایام عید، نوه،‌ نتیجه، عروس و دامادهایش را عیدی بدهد و بقیه عمرش را همچنان با عزت و برکت ادامه دهد و به اصطلاح حرمت نگهدارد. بنابراین اگر همین ایام چون سال‌های متمادی گذشته سبد کالای عیدی دریافت می‌کرد می‌توانست سور و سات شب عید خانواده را به واسطه بزرگ خانواده بودن روبه راه ‌کند که صد البته باز باید با خاطرات آن زندگی کند. گو این که مرحوم سعدی شاعر نامی گفته است از دی که گذشت هر چه گویی خوش نیست، پس سعی می‌کنیم دیگر از گذشته سخن به میان نیاوریم، ولی می‌توانیم در حال زندگی کنیم و از کمبودها بگوییم و آرزو کنیم اوضاع و احوال جهانی رو به بهبود شود و مردم دنیا در صلح و صفا در کنار هم روزگار خوشی داشته باشند و به جای جنگ و خونریزی و هزینه‌های سنگین نظامی ابرقدرتان جهانی به دوستی ملل بیندیشند و افکار جهانی را در عمران و آبادی کشورها صرف شود و نه چیز دیگری.