مهرداد ناظری/

یکی از اندام‌های مهم در روابط اجتماعی صورت است. انسان‌ها همواره با صورت و علائم مشخصی با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند. وقتی شما عصبانی می‌شوید یا دلهره دارید کاملاً می‌شود از روی صورت به اعماق وجودتان پی برد. اما آن چه در دنیای مدرن در حال وقوع است کالایی شدن صورت در روابط اجتماعی است. در حال حاضر توجه به جراحی‌های پلاستیک و زیبایی، صورت را به یک سوژه بسیار مهم مبدل ساخته به طوری که افراد علاقمندند با عمل جراحی بینی، گونه و... صورتی متفاوتی و زیبا بسارند تا بتوانند با جذابیت‌های ظاهری در روابط اجتماعی حضوری مؤثر و پررنگی داشته باشند. اما در بحث عشق سوال این است که آیا صورت، نقش اساسی ایفاء می‌کند؟ برخی از دختران و پسران می‌گویند ما نمی‌توانیم محبوب خود را بیابیم چون از صورت زیبایی بهره‌مند نیستیم. توجه به زشتی و زیبایی به عنوان یک عنصر مهم در تعاملات و روابط عاطفی باعث شده که حقیقت عشق تحت‌الشعاع قرار گیرد؛ هر چند روانشناسان معتقدند می‌توانند از روی صورت و خطوط چهره به کُنه و عمق وجود افراد پی برد یا حتی ضمیر فرد را از جلوه‌های ظاهری و صورتش تشخیص داد. اما باید در نظر داشت خارج از نسبتی که میان روح، احساس و صورت انسان‌ها  وجود دارد، معانی که از طریق صورت منتقل می‌شود، موضوع بسیار مهمی است. هر چند عشق نیرویی‌ست که در سطح کنش و چرخه تعاملی بین دو فرد پدید می‌آید اما چهره همانند بدن در روابط انسانی می‌تواند نقش مهمی ایفاء کند. برخی اوقات چهره باعث حذف معنای واقعی عشق می‌شود و آن وقتی است که آن در جایگاه کلیت شخصیت انسان قرار می‌گیرد. متاسفانه نگاه جنسیتی و ظاهرگونه داشتن به صورت باعث شده عشق با محدودیت‌های زیادی در بروز و ظهور مواجه شود. هر چند که نباید صورت را به عنوان یک جزء مهم در روابط اجتماعی حذف کرد اما از طرف دیگر نباید در این خصوص بزرگنمایی انجام داد. نکته دیگر مصرف بیش از حد لوازم آرایش در ایران و کشورهای در حال رشد است که بیانگر آن است که توجه به عنصر مادیت در هویت عاشقانه از بعد معانی و روحی مهم‌تر شده است. در حقیقت آنجایی که عشق می‌تواند پیوند عمیقی بین جسم و روح انسان برقرار کند صورت باعث محو توجه به عناصر روانی در عشق می‌شود. هر چند باز تاکید می‌شود که صورت نقش مهمی در یک رابطه‌ی عاشقانه‌ی زمینی دارد اما نباید وجهه‌ی زیبایی آن باعث تخریب یا نادیده انگاشتن عوامل درونی و روحی گردد. لذا در کل عشق می‌تواند پیوندی باشد میان صورت بیرونی و صورت درونی انسان‌ها که همان منش انسانی‌ست. این پیوند می‌تواند جلوه‌ی متفاوتی از عشق را در هر جامعه‌ای پدیدار سازد.