مهرداد ناظری/

يكي از ويژگي ­ها و تمايزات انسان­ها از ساير جانداران اين است كه ما دچار فراموشي مي­شويم و اين فراموشي زندگي بشر را دستخوش تحولات متفاوتي كرده است. وقتي كه به دنيا آمديم با يك آلزايمر تاريخي پا به اين جهان گذاشتيم، با سابقه­ اي هزار ساله. اما هيچ چيز از آن دوران را به ياد نمي ­آورديم. هيچ­كس نمي­داند كه نياي اوليه او در كجا زندگي مي­كردند. اين فراموشي از جبري­ترين اتفاقات تاريخي است كه همه از آن استقبال مي­كنند. در هر حال انسان امروزي ترجيح مي­دهد به جاي فكر كردن همه چيز را فراموش كند و به خواب عميقي فرو رود. اما نوع چهارم فراموشي يكي از خاص‌ترين ديدگاه‌ها در مورد اين موضوع است كه شايد براي اولين بار اين مقاله به آن مي­پردازد. اين فراموشي مختص عاشقاني است كه بعد از وقوع عشق در وجود آن­ها جريان مي­ يابد. انسان عاشق همه چيز را در معشوق مي­بيند. وقتي معشوق همه زندگي عاشق مي­شود او دنيا را فراموش مي­كند، فراموشي عميق، عظيم و جهنده. عشق همه معادلات را بر هم مي­ريزد، همه چيز را جا به جا مي­كند، فرمول­هاي رياضي را بي‌پايه و اساس مي‌سازد. عشق مخرب فيزيك و شيمي و رياضي است. عشق منطق را به چالش و مبارزه دعوت مي­كند. در حقيقت دنياي عاشق و معشوق به مانند يك اتوپياي شيشه­ اي مي­ماند كه همه چيز در آن شيشه اتفاق مي­افتد و متغيرهاي بيرون از آن هيچ گونه تأثيري بر روي شيشه ندارند. اطلاعات در خود شيشه توليد مي­شود، در همان جا پردازش مي‌شود و به تبع آن مصرف مي­شود. لذا با اين اوصاف مي­توان گفت كه دو جهان موازي در كنار هم پديد مي­ آيد: جهان واقعيت، جهان عشق. اين دو جهان در تضاد و تقابل با يكديگر قرار دارند. عشق به عقلانيت مي­ تازد و عقلانيت عشق را به سخره مي­گيرد. اين تضاد ديالكتيكي در طول تاريخ وجود داشته است اما سوال اين است صداقت در كدام دنيا توليد مي­شود؟‌ در دنياي مدرن يا دنياي فراموش شده عاشقان؟ كداميك به قابليت­ هاي دروني انسان نزديك­تر است؟ آيا رفتارهاي افراطي انسان كه ناشي از غرور و خودپسندي است در واقعيت بازتوليد مي­شود يا در شيشه؟ چگونه مي­توان فهم نمود رفتارهاي متعادل را وقتي كه عشق بي­ توجه به تاريخ بر زندگي زخمه مي­زند و عقل، دوربين خود را براي تماشاي آسمان پيشنهاد مي­دهد. روح انسان در عذاب و درد مي­سوزد و مي­خرامد چون بايد يا به تحريك ­هاي عشق پاسخ دهد يا دنياي منطقي را بپذيرد. عشق دنيا را ابله و نادان مي­داند و عقل سرنوشت را پيش‌بيني مي­كند. چقدر دردناك است تجربه انتخاب وقتي كه اتوپياهاي شيشه­ اي فراموش مي­شوند و مسافرين اتاق شيشه‌اي دنيا را از ياد مي‌برند. شايد روزي بايد نقطه‌اي در روي كهكشان­ ها پيدا كرد كه آن­ها بر هم مماس مي­شوند و يا...