داستان ورزش، گویی در کشور ما قصه ناتمام است و بنا نیست که سر و سامان بگیرد. دیر زمانی ورزش در قالب سازمان با نهادی دیگر به نام کمیته ملی المپیک دائماً در تضاد عمل و عقیده روزگار را سپری کرده‌اند. نهاد ورزش که سابقه‌ای حدودا صد ساله در کشور ما دارد به مثابه گوشت قربانی یا نذری هر روز یک متولی داشته و تا جایی که هر دولتی مسنددار امور کشور شده است با اراده و درک خودش با این قربانی رفتار کرده است. زمانی در کنار بهداشت با نام بهداشت و ورزش، روزگاری در کنار پیش‌آهنگی، گه‌گاهی به نام تربیت‌بدنی و تفریحات سالم در این روزگاران متولیان بسیاری به خود دیده است. زمانی زیر پوشش  آموزش‌و‌پرورش، نخست‌وزیری، معاونت ریاست‌جمهوری با نام سازمان ادامه فعالیت داشته تا این که 2سال قبل به عنوان وزارت ورزش و جوانان حیات دوباره‌ای یافت. خوش‌باوران را عقیده بر‌ آن بود که این بار تربیت‌بدنی سروسامانی خواهد گرفت و به خصوص با تعیین وزیری از جنس ورزش به نام دکتر گودرزی. ولی با نام ورزش و جوانان، آن چه را که شاهد هستیم اختلافات عمیق در خود ورزش و عدم هماهنگی در سازمان یا فدراسیون فوتبال با وزارت ورزش است، چرا که فوتبال و متولیان آن خود را تافته جدا بافته‌ای دانسته و فیفا و مجامع مستقل آن را به رخ وزارت می‌کشند و این فوتبال بی‌ریشه را به هر سویی می‌کشانند و این قصه‌ای است که تمام‌شدنی نیست. خود فوتبال کتاب مثنوی و صدمن کاغذ است، که به گفته قدما «آفتابه لگن صد دست ولی شام و نهار هیچ»، این قدر کمیته درون آن تشکیل شده و این قدر ابلاغ ریز و درشت صادر شده که کم‌کم کارکنان و متولیان آن از وزارت هم بیشتر خواهد شد، یک سوال در اذهان عمومی همیشه متبادر است که با این همه هزینه و صرف انرژی چرا فوتبال ما پس رفت داشته؟ زمانی ما را‌ آقای آسیا می‌نامیدند در آسیا هیچ حریفی در رده‌های نوجوانان، جوانان، امید و بزرگسال را یارای برابری با ما نبود، اما اینک‌40سال است تیم امید ما در آسیا جزء 4تیم برتر هم قرار نمی‌گیرد. نوجوانان ما در مراحل مقدماتی حذف می‌شوند، بزرگسالان ما با هزینه میلیاردی و به صورت میلی‌متری به جام‌جهانی راه پیدا می‌کنند، بنابراین در مسابقات برون‌مرزی نمره مردودی گرفته‌ایم در مسابقات داخلی و تشکیلات آن کار به بیراهه کشیده شده، تا جایی که حتی دو باشگاه مردمی که در زیر سایه وزارت قرار گرفته‌اند تغییرات پی در پی مدیریتی آن در هیچ کجای دنیا سابقه ندارد و پرطرفدارترین تیم آسیا یعنی پرسپولیس کارش به جایی رسیده است که 2مدیرعامل آخرین آن سر از بازداشتگاه درمی‌آورند و بیچاره طرفداران پرشمار این باشگاه که پس از هر مسابقه سرافکنده باید استادیوم را ترک کنند، خدا آخر و عاقبت ما را ختم به خیر کند.