خوب یا بد ماراتن مذاکرات پایان گرفت، آن هم با نتیجه مساوی. به همان میزانی که امریکا به این مذاکرات چشم دوخته بود، به همان میزان نیز دولت تدبیر و امید منتظر نتیجه آن بود، در ایران با همه مخالفت‌هایی که پیرامون اصل مذاکرات و سپس نتایج آن از سوی پاره‌ای از مسئولین و مردم می‌شدکه صدالبته جنبه عناد و کارشکنی نداشته و صرفاً عقیده‌شان را ابراز می‌داشتند. دولت تدبیر و امید و وزارت امور خارجه با همه توان و نیرو به ادامه مذاکرات دل بست و تا حدودی نتایج مثبتی از آن گرفت از جمله آنکه توانست دامنه تحریم‌ها را به صورت غیررسمی کم کرده و با چند کشور اروپائی مراوداتی نیز انجام دهد و همچنین مصوب شد ماهانه 700میلیون دلار به خزانه کشور وایز شود. طرف امریکائی و شخص اوباما نیز پس از شکست در مجلسین امریکا با این مذاکرات و توافق ادامه آن تا تیرماه آینده نفسی تازه کرده و توانایی ایستادگی وی را در برابر کنگره افزایش داد به خصوص این که پایان مذاکرات با تعطیلی مجلسین امریکا همراه شد تا در این مورد هم مجلس فرصت مبارزه را در سایه بن‌بست مذاکرات نداشته باشد. تا اینجا باید بپذیریم که هر دو طرف اصلی اگر برنده نباشند لااقل بازنده همه نیستند. اما اروپا و در رأس آن آلمان و فرانسه را باید برنده نهایی این مذاکرات دانست که در سایه ادامه مذاکرات، رایزنی‌های بسیاری برای مبادلات تجاری با ایران داشته‌اند که در این حالت شاید اروپا در سایه لجاجت امریکا و یکدنگی و نرمش قهرمانانه مسئولین مذاکره‌کننده ما به قسمتی از اهداف خود دست یافته باشد، اما  دو کشور روسیه و چین که در این سال‌ها از قبل کشور ما به جهت پشتیبانی به اصطلاح آبکی خود در مجامع از ما بسیار بهره‌مند بوده‌اند شاید ثابت‌کننده مصداق نمک خوردن و نمکدان شکستن را برای آگاهان تداعی کنند، چرا که حتی در این مذاکرات هم ظاهراً نتوانسته‌اند یا نخواسته‌اند نقشی مؤثر داشته باشند. اگر به یاد بیاوریم که در سال‌84 و با آغاز دولت احمدی‌نژاد نگاه به شرق، جایگزین مراودات با اروپا شد و متأسفانه ایران تمام تخم‌مرغ‌هایش را در سبد این دو کشور گذاشت، بسیاری از دل‌سوختگان و آگاهان سیاسی با اتخاذ این سیاست به مخالفت برخواستند ولی در آن زمان هیچ کدام از سیاست‌سازان و تصمیم‌گیرندگان سیاست خارجی گوششان بدهکار این نظرات نبود و پافشاری آنان را، لجبازی و کارشکنی در امر دولت می‌پنداشتند و در همان زمان و با اولین قطعنامه مصوب شورای امنیت سازمان ملل با دادن رأی مثبت خود همگام با امریکا و متحدانش سیاست اصلی خود را در قبال ما نشان دادند.