از بدو روی کار آمدن دولت نهم و دهم و به موازات شکل‌گیری جدید سیاسی و تشکیل تشکل‌ها و گروه‌ها با نام حزب و غیره و فعالیت‌های سیاسی در سایه خدمات شهری به مردم در ظاهر برای تامین خدمات شهری و در باطن برای تقویت جبهه یا دسته به خصوصی عوارض متعددی با نام‌های مختلف برای مردم وضع شد که کم‌کم تعداد آن در شهرداری تهران از حد انگشتان دو دست افزون‌تر می‌شود. مردم نجیب و مهربان کشور ما هم به جهت تقویت دین و نظام و کشور خود را ملزم به پرداخت عوارض وضع شده می‌دانند، این امر در تمام کشورها حتی به اصطلاح پیشرفته و ابرقدرت‌ها نیز جاری و ساری است، مردم هم پذیرفته‌اند که با کار دسته‌جمعی و زندگی اجتماعی روزگار آسان‌تر می‌شود و به اصطلاح با هم بودن بهتر از بی‌هم بودن است و بر این اساس در کلان‌شهرهای ایران و به خصوص تهران اولیای شهری سعی کرده‌اند در زمینه امور عمومی از شعار «کار مردم به مردم» سوء‌بهره برده و در سایه این شعار عوارض زیادی را بر مردم تحمیل کرده و هر روزی که می‌گذرد بر تعداد کارکنان بیفزایند. به طوری که بررسی‌های به عمل آمده نشان می‌دهد قسمت اعظم درآمد شهرداری تهران از راه دریافت عوارض بی‌شمار وصول شده به حقوق، دستمزد و هزینه‌های جاری کارکنان اختصاص پیدا می‌کند و رقم کمتری صرف خدمات شهری از قبیل آسفالت و جدول‌سازی می‌شود. در بحث امروز به دو مورد اشاره می‌کنیم اولا شهرداری تهران تا به حدی بزرگ شده که شاید بیش از 500ساختمان آن مملو از کارکنان است که سهم عمده دریافت حقوق آنان را می‌توان صرف امور شهری کرد. به حمل‌و‌نقل شهرداری اگر نظر کنیم چندین ساختمان به آن اختصاص داده شده و این واحد با نام معاونت امور حمل‌و‌نقل به امر عبور و مرور نظارت یا فرماندهی دارد. یک روز می‌آیند محدوده طرح ترافیک برقرار می‌کنند تا هوای مرکز شهر کمتر آلوده شود، روز دیگر می‌آیند مصوب می‌کنند که برای ورود به محدوده مجوز روزفروش یا هفتگی ارایه کنند که برای مرحله اول صدها کارمند به خدمت گرفته می‌شود و برای مرحله دوم یا فروش روزانه و هفتگی هزاران نفر به استخدام در می‌آیند تا تمامی مبادی ورود به محدوده طرح را برای فروش مجوز پوشش دهند که اگر به وسعت بزرگ تهران و مبادی ورود به محدوده را در نظر بگیریم ارقام نجومی خواهد بود. در گوشه و کنار خیابان‌‌ها پارکبان می‌گمارند تا عوارضی دیگر بر عوارض‌های قبلی بیفزایند، تعدادی از عوارضی را که شهروندان تهرانی می‌پردازند همچون عوارض پسماند، عوارض نوسازی، عوارض مسافرت خارج از کشور، عوارض سالیانه خودرو، عوارض خرید و فروش، عوارض تامین پارکینگ در منزل، عوارض پارکبانی و نمونه‌های دیگری که ذکر آن ضروری نیست، شهرداری باید شهر را داری کند، عوارض گرفتن در شهر تنها به معنی پول گرفتن نیست، اگر در شهری، خودرویی سوخت می‌سوزاند، دود می‌کند، بوق می‌زند و ایجاد سر و صدا می‌کند، عوارض گرفتن از این خودرو برای اینست که با آن پول پارک و فضای سبز احداث شود. مردم عوارض نمی‌دهند یک ساختمانی با ده‌ها کارمند برای روابط‌عمومی در نظر گیرند، وقتی در کشورهای پیشرفته شهرداری از محل دریافت عوارض مدارس می‌سازد، ورزشگاه می‌سازد، وسایل سرگرمی و ورزشی می‌سازد، در امور فرهنگی حضور فعال پیدا می‌کند، آیا نباید سؤال کرد چرا در شهرداری ما نباید چنین باشد. فرودگاه بین‌المللی و مسیر آن آبروی کشور به شمار می‌آ‌ید، کافیست از میدان جهاد تا فرودگاه تردد کرد تا معلوم شود چقدر روشنایی مسیر بد و نامطلوب است، به خصوص شب‌ها بوی بد حاصل از سوخت زباله‌ها در دو سوی اتوبان نیز مزید بر روشنایی کم، هم رانندگان و هم مسافران را آزار می‌دهد و هزاران مشکل دیگر که از وظایف شهرداری به شمار می‌رود از جمله نواقص شهری است.