مثل این که قرار نیست در کشور ما همچون دنیای پیشرفته شهرداری امور عمومی و اجتماعی و تنگناهای شهر را سر و سامان بدهد. به نظر می‌رسد در کشور، به ویژه در تهران تصویب عوارض گوناگون و ساخت‌و‌سازهای غیرمجاز و سپس توافق و اخذ جریمه کارگشاست. در کشورهای آسیایی و همجوار ما حتی آموزش‌و‌پرورش نیز جزئی از وظایف شهرداری‌هاست. حالا چرا کلان‌شهر تهران با آن همه عظمت مثلا با وجود کمبود کلاس‌های درسی یا ساختمان‌های اجاری مدارس در این زمینه اقدام چشمگیری نداشته است. در زمینه مسایل روستایی نیز مشکلاتی پیش پای روستاهای اطراف تهران ایجاد شده که بنا به اظهار معاون توسعه روستایی و مناطق محروم ریاست‌جمهوری بیش از‌60درصد از ساکنان روستاها سند املاک خود را ندارند که در این مورد شهرداری تهران چشم طمع به روستاهای کن، سولقان و طالقان داشته و در حیطه این شهرداری قرار می‌گیرد. مگر نه این که رهبر معظم انقلاب بر عدم زمین‌خواری و کوه‌خواری تأکید کرده‌اند، در چنین شرایطی چرا باید شهرداری در برخی از روستاهایی که حتی مردم دارای بنچاق ملکی املاک خود هستند وارد شده و مانع از تولید کشاورزی در آن روستاها شود. به گفته رضوی این روستاها باید تولیدات خود را متوقف و زمین‌های خود را لم‌یزرع بگذارند برای آینده 20ساله تهران. در حال حاضر شاهد آن هستیم که متأسفانه شهرهای بزرگ نیز به دلیل نداشتن سند مالکیت دستشان به هیچ جا بند نخواهد شد. بنابراین شرط صواب نیست روستائیان که از اقشار آسیب‌پذیر جامعه هستند و دلایل آسیب‌پذیری آنان کم نیست و افرادی پاکدل و صادق بوده و از انسان‌های کم‌مدعا و پرکار کشور هستند و به علت سادگی زیست محیطی آنان باعث شده که اگر دولت‌ها به آنان توجه کنند به علت قدرشناسی همواره از پشتیبانان نظام و کشور خواهند بود. لازم به توضیح است که روستاییان امروز با روستانشینان دیروزی تفاوت آشکاری دارند چرا که در گذشته روستاییان معمولا بی‌سواد بودند ولی امروزه سطح سواد و اطلاعات عمومی آنان به نحو بارزی افزایش یافته است به نحوی که مسئولینی را که به آنان خدمت می‌کنند به آسانی از کم‌کارها تمیز داده و لذا نمی‌توان با موجودیت این جماعت بازی کرد. خوشبختانه دولت تدبیر و امید در راستای اجرای دغدغه‌های امام و رهبری، به قشر روستایی و عشایر به عنوان یک مسأله مهم توجه ویژه‌ای کرده است. پیرامون درآمد و هزینه خانوار روستایی نیز متأسفانه هزینه روستاییان از درآمد آنان بیشتر بوده و لذا اغلب به ناچار روستا و کشاورزی را رها کرده به امید کار و آینده بهتر راهی کلان‌شهرها می‌شوند که به قول معروف به دوست نمی‌رسند و از رفیق باز می‌مانند و این کوچ‌های اجباری آنان به شهرها باعث شده که کشاورزی به میزان بسیاری نه تنها رشد نکند بلکه سطح زیر کشت و در نتیجه برداشت در حد بسیار نازلی پایین آید تا جایی که هم‌اکنون حتی گندم و برنج نیز به جمع واردات اضافه شده است. با آرزوی آینده‌ای خوش و راحت برای روستاییان امیدواریم مشکلات جامعه روستایی رفع شود تا این طبقه زحمت‌کش کشور در رفاه نسبی روزگار را بگذرانند.