در عرف بین‌المللی رسم است کشورها در مناقشات، دستشان را رو نکرده و به عبارت کلی‌تر حفظ ظاهر را کنند، اما دوستان عرب ما بارها در صحنه‌های بین‌المللی در امتحانات این چنینی از عهده امتحان سرفرازانه بیرون نیامده‌اند که می‌توان از دو وجه آن را بررسی کرد:‌ وجه اول عدم تعامل مناسب در این صحنه‌ها و در وجه دوم روحیه نژادپرستی آنان باعث شده که هیچ‌گاه نشود روی دوستی آنان حساب کرد، یکی از این کشورهای همسایه عراق است که هیچ‌گاه پای‌بند اصول نبوده است، عراق صدامی را به خاطر بیاوریم که بسان رهزنان و قطاع‌الطریق‌های شبانه به ناگهان به فرمان اربابان شرقی و غربی خود به صورت ناجوانمردانه حریم هوایی کشور ما را نقض کرده و خاک ما را مورد تجاوز هوایی و زمینی قرار دادند و میلیاردها دلار صدمات مادی و بی‌شمار، لطمات جانی به مردم شریف ما وارد کردند، گو این که پس از 8سال با سرافکندگی و زبونی فرار را بر قرار ترجیح داده و عقب‌نشینی کردند. بعدها همین بلا را بر سر کویت آوردند و باز هم با شکست مفتضحانه پای به فرار گذاشتند و مجبور شدند خسارت وارده بر کویت را جبران کنند به نحوی که خسارت وارده را جبران کردند، اما کشور بزرگ و قدرتمند ایران با کمال فروتنی و با سعه‌صدر راضی به جبران زیان وارده به ایران توسط عراق نشد. از آنجایی که حافظه تاریخی بسیاری از کشورهای عربی در حد صفر است، عراق نیز این همه فتوت ایران را به زودی از یاد برده و کمک‌های بی‌شمار جمهوری اسلامی ایران را در طی سال‌های اخیر فراموش کرده و در یک اظهارنظر عجیب نشأت گرفته از نمک‌نشناسی این قوم، نخست‌وزیرش اعلام می‌کند که در صورت بروز جنگ بین کشور عربستان و ایران جانب بی‌طرفی را رعایت می‌کند. گویا آقای نخست‌وزیر عراق از یاد برده است که هفته پیش مراتب تشکر و سپاس عراق به ایران را به پاس همکاری‌های مثبت ایران در کمک به دفع حمله داعش به عراق با صراحت بیان داشته است و این از عجایب روزگار ماست که رهبر یک کشور به فاصله یک هفته موضع اعلام شده قبلی را از یاد ببرد و از کشور عربستان که سال‌هاست با آن حتی دارای روابط دیپلماتیک و حسنه نیز نمی‌باشد به عنوان کشور دوست و برادر یاد کند و در کمال تعجب موضعی نه چندان دوستانه در مورد ایران انتخاب کند و کمک‌های بی‌شمار ایران را نادیده بگیرد و از یاد ببرد که حضور ایران باعث شده که داعش نتواند تمامی خاک عراق را تصرف نماید. در این باره امیدواریم کشورهای همسایه ما به این درک برسند که یک ایران قدرتمند در کنار آنان نه تنها تهدیدی برایشان محسوب نمی‌شود بلکه با روحیه‌ای که ایرانیان داشته و دارند هیچ‌گاه از حضور بیگانگان در کشورهای همسایه استقبال نمی‌کنند و در مصائبی که در کشورهای عراق، سوریه، لبنان و یمن بر برادران دینی ما وارد شده همواره در کنار آنان بوده و از همه نوع کمک به آنان دریغ نمی‌کند.