این آزمایش را همین الان انجام دهید: نوک زبان را پشت دندان‌های بالای‌تان قرار دهید و به صورت ممتد با یک صدای کشیده (ن) را نگه دارید حالا بدون اینکه صدای‌تان را قطع کنید بینی‌تان را با دست بگیرید خوب چه اتفاقی افتاد؟ احتمالا از قطع شدن فوری صدای‌تان تعجب کردید بنابراین نتیجه می‌توان گرفت که صدای‌تان تنها از بینی خارج می‌شد که با گرفتن بینی جایی برای خروج صدا پیدا نکرد حالا به صورت دیگر (ن) را اجرا کنید نوک زبان را به دندان‌های پایین بچسبانید و با عقب زبان با یک صدای کشیده (ن) را به صورت ممتد نگه دارید حالا دوباره بینی‌تان را با دست بگیرید می‌بینید دوباره صدا قطع می‌شود این صدایی که تولید می‌شود در واقع همان (آی ان جی) است که در وارد شدن به محدوده‌هایی که تا حالا دوراز دسترس‌تان بوده است بسیار حائز اهمیت است و از مهمترین تکنیک‌های آوازی به شمار می‌آید در آواز اصیل هم قنه نامیده می‌شود که اگر دقت کنید رنگ اذان موذن زاده را احتمالا برای‌تان تداعی می‌کند در هر حال راجرلاو بسیار تاکید می‌کند که هر هجا از کلمات را با هجای ن ُمطابقت دهید از این توصیه می‌توان نتیجه گرفت که صحبت کردن را تا جایی که می‌شود می‌بایست به صورت فارینجیل تبدیل کرد یعنی باید هر صامت را طوری ادا کنید که راهی برای ورود به بینی پیدا کند و تنها از دهان نباشد در واقع باید ترکیبی از رزونانس دهان و بینی را هم زمان داشته باشیم و نه فقط دهان تنها ! همین تکنیک به ما کمک می‌کند تا هم صحبت و هم آواز خواندن روان‌تر و پررنگ‌تری داشته باشیم چون توجه داشته باشید که (ای و او) جایگاه صوتی‌شان به سمت سر رایش دارد و در صورت وارد نشدن به بینی به سادگی به دردسر می‌خورید و گیر می‌کند حتما با این صدای تو دماغی در طول روز بازی کنید مطمئنا اتفاق حالبی می‌افتد برای اولین‌بار می‌بنید که نت‌های خیلی بالا را می‌توانید از یک محدوده‌ی دیگری که کاملا در پشت بینی‌تان احساس می‌کنید صحبت کنید یا بخوانید در واقع جای اصلی نت‌های بالا آنجاست ولی مسلما هیچ راهنمای آوازی را پیدا نخواهید کرد که از شما بخواهد تا با صدای مسخره‌ای مانند کلاه قرمزی یا جری لوئیز آواز بخوانید ولی من این تابو را می‌شکنم و با هنرجویان این بازی‌ها را انجام می‌دهیم. البته برت منینگ بنیانگذار این مبانی جالب در آواز است و من هم مانند شما در حال تجربه کردن! پس با صدای صد در صد زشت و تو دماغی تمرین‌های آواز کنید و لذت ببرید. حالا جدا نمی توانم درک کنم که چطور هنرجویی که مثلا به آواز اصیل علاقه‌مند است می‌تواند بدون در نظر گرفتن این مبانی و تکنیک‌های ظریف یک باره شروع به ردیف خوانی مکتب فلان استاد کند حقیقتا چطور می‌تواند امکان‌پذیر باشد زمانی که صدای ما حتی چند ثانیه‌ای نمی‌تواند به صورت ممتد بایستد چطور می‌توان در فلان گوشه آن هم با یک شعر آن‌چنانی که پر از پیچ و خم‌های ملودیک است بدون آگاهی نسبت به فواصل آن گوشه‌ی مورد نظر تنها و تنها با اکتفا کردن به گوش شروع به آموزش ببیند و تازه در این وسط تحریر هم بزند و لذت ببرد نه جدا این بیشتر شبیه سر به سر گذاشتن وشوخی کردن ا ست تا یک آموزش واقعی و استاندارد امروزی برای همگان! آموزش که نباید مبنایش را بر اساس یک خواننده‌ی نابغه‌ی ذاتی بگذارد بلکه باید بر اساس هنرجویانی طرح‌ریزی شود که در زمینه‌ی موسیقی و آواز فقط علاقه‌مند هستند ولی هیچ پشتوانه‌ی تکنیکی و علمی ندارند مسلما آزمون و تست و این قصه‌ها هم به این دلیل در آوردند که راه حلی برای این مسئله تا به امروز وجود نداشته و متد آموزشی بر این اساس ابداع نشده است که یک آماتور مبتدی صفر کیلومتر را از پایین‌ترین سطح ممکن قدم به قدم بالا ببرد. مژده! ما این کار را خواهیم کرد.