مهرداد ناظری/عده‌ی زیادی می‌گویند آن چه در زمینه محیط زیست بر روی کره زمین اتفاق افتاده، ناشی از ضعف عقلانیت است. من می‌گویم آن چه در زمین رخ داده ناشی از بحران عشق‌ورزی است. این که امروز زمین و هوا و آب دچار آلودگی شده‌اند و عده زیادی در دنیا از گرسنگی می‌میرند و جنگل‌ها روز‌به‌روز در معرض نابودی قرار دارند همه و همه بیانگر آن است که گفتمان عشق‌ورزی دچار ضعف‌های اساسی شده است. اگر همین امروز بشر در جستجوی راهکارهایی برای تقویت عشق در دنیا نباشد، در آینده‌ای نزدیک بحران‌ها و آسیب‌دیدگی منابع طبیعی بیشتر خواهد شد. ما در عصری زندگی می‌کنیم که مصرف و اطلاعات بر همه‌ی زندگی ما سایه انداخته است. علاوه بر این امروز بیش از هر زمان دیگری مسأله غذا در دنیا حائز اهمیت شده، اما با همه این‌ها در دنیا مقادیر زیادی غذا دور ریخته می‌شود، همچنین سلامت انسان به دلیل غذای فست‌فودی با تهدید جدی مواجه است. گرمایش زمین، سوراخ شدن لایه اوزن و تسلط اقتصاد سرمایه‌داری روز‌به‌روز جامعه اقتصادی را دچار تضادهای بیشتری می‌کند. در جامعه‌ای که مناسبات اجتماعی را سود سرمایه تعیین می‌کند نمی‌توان حافظ محیط زیست یا روابط انسان‌ها بود. عشق کیفیتی است که در مزرعه زندگی قابل کاشت و برداشت است. اما این که چقدر بشر امروز در زمین معنوی خود عشق می‌کارد موضوع قابل تأمل و تفکری است. ما امروز با پدیده‌ای به نام نارسایی بازار مواجه هستیم. این پدیده باعث تهی‌دست شدن کارگران سراسر دنیا شده و فاجعه‌ای عظیم را روی زمین ایجاد کرده است. آن چه امروز نیاز به آموزش در آن وجود دارد تقویت قوای عشق‌ورزی انسان‌هاست. وقتی رابطه‌ی میان انسان و منابع طبیعی قطع می‌شود، وقتی که سرمایه باعث جابه‌جایی کالا و انسان‌ها می‌شود همه‌ی این‌‌ها نشانگر این است که عقل و عشق در نظام سرمایه‌داری در نقطه تعادل قرار نگرفته است. وقتی سرمایه‌داری می‌تواند با مزد کمتری به کارگران سود بیشتری نصیب خود کند این شرایط باعث کوچک شدن سبد خانوارها خواهد شد. کوچک شدن سبد خانوار فقط باعث حذف گوشت و مرغ و نان از سفره خانواده‌ها نمی‌شود بلکه رابطه‌ی آنها را نیز دچار کشمکش و بحران می‌کند. از طرف دیگر در جهان امروز تورم دیگر صرفا باعث گران‌تر شدن مسکن یا زمین نمی‌شود بلکه در کنار آن غذا به عنوان مهم‌ترین عنصر زندگی بشر روز‌به‌روز با افزایش قیمت روبه‌روست. افزایش قیمت غذا باعث سوء‌تغذیه و افت پتانسیل ارتباطی انسان‌ها می‌شود. در چنین شرایطی برنامه‌های تلویزیونی در جهان به جای بررسی علل مشکلات به برنامه‌های سطحی و به نوعی ترمیم‌کنندگی سطحی مثل مضرات سیگار یا نریختن آشغال در خیابان اکتفا می‌کند. شاید دیدن این برنامه‌ها خالی از لطف نباشد اما در کیفیت مناسبات اجتماعی و روابط انسان‌ها اثر موثری نخواهد گذاشت و حتی در کوتاه مدت نیز باعث تغییر نگرش مردم نمی‌شود. سرمایه با سرعت سرسام‌آوری در حال حرکت است، به گونه‌ای که  انسان‌ها در این ماراتن نفس‌گیر عقب مانده و راهی جز پذیرش شکست ندارند. باید زاویه‌ی دید خود را نسبت به مسائل تغییر دهیم.