شهاب الدین/

از گوشه و کنار، صحبت‌های شگفت انگیزی در مورد صدا و آواز می‌شنوم که واقعا به فکر فرو می‌روم که چه ذهنیتی پشت این ایده‌ها وجود دارد. چندی پیش پستی را در صفحه‌ی اینستاگرام گذاشتم مبنی بر این‌که دود داغ سیگار موجب التهاب تارهای صوتی می‌شود و زمانی‌که عضوی از ما ملتهب و بیمار باشد کاملا طبیعی است که نباید انتظار داشته باشیم که بتوانیم ساعت‌ها با آن تمرین و کار کنیم. حتی زمانی‌که شما از سلامت کامل برخوردار هستید احتمال اینکه به‌عنوان هنرجوی مبتدی که در حال کشف مباحث مربوط به صدای‌تان هستید خطایی در طول تمرین از شما سربزند، بسیار بالا است چه برسد به اینکه وضعیتی را در طول تمرین داشته باشید که بیمارگونه وآسیب دیده باشد وبدیهی است که تکنیک مورد نظر شما قطعا بر روی آن عضو بیمار نمی‌تواند اجرا شود و شما ناخودآگاه به فکر فشار وتنش بیشتر می‌شوید و مسلما آواز خواندن‌تان بر روی التهاب قبلی اثر مخرب‌تری را از خود به‌جای می‌گذارد. حال تصور کنید ناگهان افرادی را می‌بینید که می‌گویند "ای بابا اتفاقا سیگار یا قلیون صدارا خش دارو جذاب می‌کند یا برای سبک‌های متال و راک که مشکلی نیست!" نمی‌دانم این دوستان در مورد آواز چه فکری کرده‌اند، زمانی‌که آواز می‌خوانیم در تارهای صوتی عملکرد بسیار حیرت انگیزی اتفاق می‌افتد که ظرافت آن توصیف نشدنی است. مثلا زمانی‌که شما فرکانس "لای چهار" پیانو را تقلید می‌کنید که فرکانس آن چهارصدوچهل هرتز است در حقیقت تارهای صوتی چهارصدوچهل بار در ثانیه به هم برخورد می‌کنند و حالا تجسم کنید در طول آواز چه اتفاق پیچیده‌ای رخ می‌دهد. زمانی‌که من به‌عنوان یک هنرجو، صدای میانی را کشف کردم به یک ظرافت و لطافت خاصی در تکنیک خواندنم پی بردم و متوجه شدم که برای داشتن یک رزونانس کامل و یک رنگ خوب آوازی، عملکرد بسیار ظریفی از جانب ما ضروری ا‌ست، در واقع به همان اندازه که در دقت و ظرافت تکنیک ما خدشه‌ای وارد شود، به همان مقدار دسترسی نسبت به صدای میانی سخت‌تر و نشدنی‌تر می‌شود. به وضوح دیده‌ام زمانی‌که کوچکترین التهابی بر روی تارهای صوتی داشته باشم اجرای صدای میانی برایم نشدنی می‌شود و ابدا با آن ظرافت صدایم تولید نمی‌شود و یا باید داد بزنم که به وضع بدتری گرفتار می‌شوم یا می‌بایست دست از تمرین صدای میانی بردارم که من هم راه دوم را انتخاب می‌کنم. خواننده‌های بسیاری را دیده‌ام که به دلیل بی توجهی نسبت به بدن‌شان و استعمال سیگار و مشروب و ماریجوانا.... به شرایط وخیمی گرفتار شدند که مجبور به جراحی تارهای صوتی‌شان شده‌اند. همان طورکه می‌دانید بر روی تارهای صوتی مایع مخاطی وجود دارد که حرکت زیپ مانند تارها را امکان پذیر می‌سازد زمانی‌که این مخاط در اثر استعمال مواد غذایی نامناسب غلیظ‌تر شوند و یا به دلیل پایین آمدن میزان آب بدن شما در غلظت مایع مخاطی تغییری ایجاد شود، عملکرد زیپ‌مانند تارهای صوتی به مشکل بر می‌خورند و به زبان ساده "صدای‌تان در نمی‌آید" و مرتبا یا باید گلوی‌تان را صاف کنید، یا احساس می‌کنید تارهای‌ صوتی‌تان در هم قفل شده‌اند. سیگار و ماریجوانا و هر دخانیات دیگری در هنگام استعمال از روی تارهای صوتی عبور می‌کنند و به زیبایی یک دستی به سروگوش تارها می‌کشند و آنها را کمی می‌سوزانند و تارهای بیچاره هم ملتهب می‌شوند از طرف دیگر هم ماریجوانا یا مشروبات الکلی میزان آب بدن را به‌شدت پایین می‌آورند و مایع مخاطی طبیعی ما که در حقیقت نقش روغن کاری تارها را در حین آواز خواندن یا صحبت کردن به‌عهده دارند از عهده‌ی وظیفه‌ای که دارند برنمی‌آیند و تارها خشک به هم برخورد می‌کنند و شما با کمی آواز خواندن و حتی صحبت کردن در آن وضعیت به خوبی آن‌ها را شکنجه می‌دهید و اگر کمی به این رفتار ابلهانه ادامه دهیم تارها زخم می‌شوند و به خودتان می‌آیید که می‌بینید مانند بسیاری از ستارگان مشهور سر از اتاق عمل درآوردید و تار صوتی که تیغ جراح به آن بخورد به نظر من بهتر است که تبدیل به کله پاچه‌ شود تا ابزاری برای آواز خواندن ما!!