شهاب الدین/

در شماره پیش در مورد نحوه‌ی اجرای «گوگ» توضیح دادیم. همان طور که بارها گفتیم چند مولفه‌ی موازی می‌بایست هم‌زمان اتفاق بیفتند تا ما بتوانیم بدون هیچ شکستی از محدوده‌ی صدای سینه وارد محدوده‌ی بالاتر شویم که در واقع همان محدوده‌ی صدای میانی است. اگر همین الان به رنگ صدای صحبت کردن‌تان گوش دهید و آن را مشکی فرض کنید و بعد بیایید و به زیبایی خروسی قوقولی قوقولی کنید، در واقع وارد محدوده صدای سر شده‌اید که خیلی از رنگ صدای گفتارتان دور شده است! حال بیایید و این رنگ را سفید فرض کنید بنابراین به سادگی دو رنگ صوتی خود را شناسایی کردیم که کاملا متضاد یکدیگر هستند یکی سیاه و دیگری سفید. حال به نظر غیر منطقی می‌رسد که در میان این سیاه وسفید، طیفی که مابین این دو رنگ متضاد است وجود نداشته باشد! دقت کنید زمانی که به سمت نت‌های بالاتر می‌رویم در واقع از سیاه به سمت سفید حرکت می‌کنیم ولی شوربختانه به رنگی که این دو طیف را به هم وصل می‌کند بهسادگی دست پیدا نمی‌کنیم و همیشه یک شکافی وجود دارد که یا ما را در سیاه قرار می‌دهد یا در سفید. آن رنگی که در واقع این دو طیف متضاد را به هم دیگر وصل می‌کند و نه سیاه است و نه سفید همان صدای میانی است.
زمانی که بخواهیم به این صدا دست پیدا کنیم می‌بایست اجازه دهیم که هوایی که در درون دهان وجود دارد از طریق نرم کام به حفره‌ی بینی وارد شود. این در واقع همان چیزی است که به عنوان لبخند داخلی، گنبدی شکل بودن نرم کام(سقف دهان) به آن دقت می‌کنیم. برای این منظور نگه داشتن لب‌ها به سمت جلو در حالتی غنچه‌وار که گوشه دهان بسته است موجب ثبات این وضعیت می‌شود برای همین منظور زمانی که از «گوگ» استفاده می‌کنیم با نگه داشتن لب‌ها به جلو و با بسته بودن گوشه‌ی لب‌ها کمک بسیار بزرگی برای وارد شدن به این منطقه می‌کند. فراموش نکنیم که داشتن تصویری دقیق از آنچه که ما به عنوان تکنیک‌های پایه در صداسازی از آنها یاد می‌کنیم بسیار حائز اهمیت است. به عنوان مثال چرخیدن هوا در دهان و احساس آن در سقف دهان از جمله موضوعاتی است که باید به تجربه‌ی‌مان اضافه شود و همواره این وضعیت را زیر نظر داشته باشیم. اگر گوشه‌ی لب‌ها را بسته و لب‌ها را کمی به سمت جلو بیاورید و نوک زبان را پشت دندان‌های پایین بچسبانید و با عقب زبان چندین بار (گوگ گوگ گوگ) بگویید و با کوک صدایتان کمی بازی کنید، می‌توانید چرخش این هوارا در درون دهان و احساسش بر روی سقف دهان را تجربه کنید. توجه داشته باشید که «گ»را با زبانتان با تاکید ادا کنید تا از باز شدن تارهای صوتی جلو گیری کرده باشید و صدایتان بدون کوچکترین هوایی, پررنگ و با رزونانس تولید شود.
حالا با وضعیتی که ذکر شد «گوگ»را در فرم یوگی در این الگوها اجرا کنید. آقایان (دو، می، سل، دو اکتاو، سل، می، دو ) و خانم‌ها (سل، سی، ر، سل اکتاو، ر، سی، سل) در موسیقی آن را تحت عنوان آرپژ دو ماژور و آرپژ سل ماژور نام می‌برند. همان طور که می‌دانید این فواصل درجات یک، سه، پنج و هشت گام ماژور هستند. این الگو در تمرین‌های صداسازی بسیار کاربرد دارد و اجرای آن با دست راست یا چپ بر روی پیانو یا کیبرد برای هر هنرجویی ضروری است در واقع با فراگیری آن می‌توانیم صدایمان را هرروز گرم کنیم و به مرور وسعت آن را در قالب این الگوها گسترش دهیم. بنابراین تک دستی این الگورا بر روی سازتان بنوازید و در فرم یوگی با «گوگ» آواخوانی کنید. توجه به حالت لب‌ها، جایگاه حنجره، توقف بین یک «گوگ» تا «گوگ» بعدی بسیار اهمیت دارد. توجه کنید که (گو گو) نشود و «گ» دوم را در اجرایتان منظور کرده باشید تا با داشتن توقف‌ها بازگشت تارها به وضعیت اولیه‌شان (انسداد حنجره) اتفاق بیفتد یعنی تارهای صوتی‌تان بسته بماند. اگر از اجرای گام ذکر شده به خوبی برآمدید آن را نیم پرده گسترش دهید و در نهایت آقایان خود را به سمت سل ماژور و خانم‌ها خود را به دو ماژور برسانند. یعنی پیش به سوی صدای میانی!!