مهرداد ناظری/برخی می‌پرسند آیا عشق باعث حذف اخلاق خواهد شد؟ در واقع آنها از این منظر این سوال را مطرح می‌کنند که عشق بسیاری از مرزها را در می‌نوردد و محدویت‌ها را دور می‌زند. گاهی اوقات جسارت عشق به حدی زیاد است که دو انسان را از محدوده‌ی ارزش‌های موجود در یک جامعه نیز فراتر برده و آنها را در یک شرایط جدید قرار می‌دهد. عشق قدرت ریسک و تهاجم متفاوتی به دو کنش‌گر می‌دهد. فرد عاشق می‌تواند از مرز دل‌ها عبور کرده و چشم و جان و احساس یک فرد را نشانه رود. یکی از مضامین اصلی در عشق منطق‌گریزی است. البته در عشق متعالی منطق کیفیت عاشقانه می‌یابد اما جنبه‌ی مهم این رابطه زمانی است که فرد دچار شیفتگی شده و از حوزه‌های خصوصی و شخصی فرد عبور می‌کند. در چنین شرایطی گفته می‌شود که عشق ضداخلاق است اما عشق بیشتر از آن که ضداخلاق باشد با سکون و ایستا بودن مقابله می‌کند. از آنجایی که این پدیده همچون رود جاری و ساری است به شدت در حال تحول و تغییر است و باعث ایجاد تغییرات در روحیات زن و مرد می‌شود. انسان‌های عاشق زمانه‌ی خود را دور می‌زنند و با شجاعت مفهوم جدیدی از بودن و حذف شدن را به وجود می‌آورند. در واقع هر رخداد عاشقانه‌ای یک مانیفست جدید بر روی زمین است که به همه‌ی ایستارها، باورها، ارزش‌ها یورش می‌برد. چگونه می‌شود گفتمان عشق را در هزاره سوم نادیده گرفت. آنجایی که می‌خواهد باورها را شستشو داده و چشم‌ها را برای جور دیگر دیدن تربیت کند. در واقع عاشق و معشوق در یک رابطه‌ی متعالی تربیت می‌شوند و فرهنگ تعاملی را پایه‌گذاری می‌کنند که با سنت‌های سخت شده مطابقت ندارد. عشق ضد سنت‌ها نیست اما بدون تردید ضد سنگ‌فکری و باورهای تاریخ مصرف گذشته است. در حقیقت در جوامع مدرن عشق حرکت رو به جلو و تکاملی به سوی توسعه است و در جوامع سنتی حرکتی به سوی مدرن شدن و بهتر شدن است. عشاق در فضای عاشقانه حال و هوای بهتری می‌یابند چون وارد گفتمان پایدارتر و متعالی‌تری می‌شوند. عشق هویت حرکت به سوی اوج در یک سقوط از زمین به آسمان است.