مهرداد ناظری / یکی از مهم‌ ترین موضوعاتی که هر کس در طول زندگی خود با آن مواجه است، درک معرفت عاشقانه است. عشق نیرویی است معنوی که اگر عظمت آن فهمیده شود، می‌تواند زندگی انسان‌ها را دچار تغییرات اساسی کند. اما آن چه امروز در عمل دیده می‌شود، فاصله‌ی عمیق ما در پذیرش این هوشمندی است. لذا به اعتقاد نگارنده، عشق یک جریان برق نیست که شما مثل اتو یا بخاری و لباسشویی سیم آن را به برق بزنید و وقتی کارتان تمام شد، دو شاخه آن را از برق درآورید. قصه، روز ولنتاین و اسپندار مزدان که این روزها شنیده می‌شود، یک پرانتز کوچک از دریای بیکران عشق را نشان می‌دهد. البته این که ما روزهایی را به نام عشق می‌نامیم، و یادآور می‌شویم که اگر همدیگر را دوست دارید، آن را به هم نمایش دهید، نشانه خوبی است. اما این کافی نیست، چون روح تاریخ از خشونت و خونریزی آن قدر مجروح است که درمان قطعی‌تری نیاز است. عاشقی یک جریان متداوم، عظیم و همیشگی‌ست که دو فرد را هر روز نسبت به روز قبل، شادتر، متکامل‌تر، پویاتر و خلاق‌تر خواهد کرد. آینده‌ی بشریت و بقای انسان به شدت به اتحاد روح‌ها با یکدیگر وابسته است. جهانی که همه برنامه‌ریزی‌ها و طراحی‌های آن در اتاق‌های سیاسی انجام شود، نتیجه آن خوشبختی و شادی همگان نیست. ما امروز به تعالیمی نیاز داریم که تمام زندگی ما را با عشق پیوند دهد. اما خوب است که از روزهای عشق که عشاق به یاد یکدیگر می‌افتند، استفاده کنیم و دوست داشتنمان را وسعت بی‌کرانه‌ای بخشیم. عشق واقعی یک پیونده ساده بین دو انسان نیست، یک رخداد و همبستگی معنوی زیباست که باعث تولد دوباره ما در زمین می‌شود. به عبارت دیگر همان طور اریک فروم می‌گوید عشق پاسخی به مسأله وجود انسان است، هر نظریه‌ای که به انسان می‌پردازد، نمی‌تواند درباره این هوشمندی متعالی سکوت کند. ما امروز از تنهایی در رنج هستیم، و قبل از مرگ طبیعی، دچار مرگ روحی می‌شویم. این مرگ در کالبد معنوی انسان به وقوع می‌پیوندد، آن هم به این دلیل که بشر از هنر عشق‌ورزی جدا شده و همچو کودکی که مادرش را گم کرده، دچار غریبی، ترس و دلهره شده است. روز عشق، هر روز از زندگی شماست، هر روزی که از خواب بیدار می‌شوید و تصمیم می‌گیرید که به معنای واقعی زندگی کنید. عشق یک لذت عمیق روحانی ا‌ست که در دستگاه ذهنی، احساسی هر فرد قابل درک و معنا است. عشق را باید زندگی کرد، در فرصت کوتاهی که به هر یک از ما داده شده است.