مهرداد ناظری / یکی از ویژگی‌های انسان تولید هنر است. شاید بتوان گفت مهمترین نقطه تمایز انسان با حیوانات در خلق مضامین و آثار هنری است. انسان هنرمند این امکان را دارد که با استفاده از عقل و احساس دست به خلق آثاری بدیع و نوآورانه بزند. در واقع می‌توان این گونه بیان کرد که هنر نوعی رفتار است که در محیط منتشر می‌شود. در هنر انسان می‌تواند همه آن چه را که در تخیل خود تصویر می کند را به دیگران نشان دهد. با توجه به این تفاسیر می‌توان گفت که همان گونه که تولستوی می‌گوید: هنر فعالیتی حاصل از تلاش و سرمایه آدمی است که خدمتگزار اخلاق است و هنر راستین هنری است که در خدمت هدفی نیک است. حال اگر انسان عاشق را هنرمند بدانیم همان گونه که اریک فروم به آن اشاره دارد باید در نظر گرفت که غایت کمال این هنر در ارتباط با دیگران و تجلی زیبایی رابطه دو نفر خود را نشان خواهد داد. در واقع این برداشت از زیبایی نشانگر این است که هنر رابطه، هنری مبتنی بر احساس و برقراری روابط عاطفی میان دو انسان است. اگر هدف هنر را زیبایی و منشاء آن را زیبایی بدانیم همان گونه که شیللر می‌گوید. باید بپذیریم که عاشق و معشوق تجلی زیبایی در زمین هستند. آنها می‌توانند با کیفیتی متفاوت روابط روزمره را زیر سوال برده و شکل متفاوتی از تعامل و ارتباط را به نمایش بگذارند. از زاویه دیگر می‌توان این گونه بیان کرد که انسان در آثار هنری جلوه‌ای متعالی و متفاوت می‌یابد. موجودی پر رمز و راز دارای ظرافت‌های عمیق و ظریف احساسی که ضمن تفاوت با دیگری، نقش یک عاشق را به خوبی ایفاء می‌کند. هنر عشق‌ورزی از آن منظر حائز اهمیت است که ویژگی‌های متعالی روح انسانی را برملاء می‌سازد. عاشق و معشوق الهام‌بخش و تجلی زیبایی، خلاقیت و تعالی روحی هستند به طوری که منش آنها در یک تعامل اجتماعی می‌تواند به یک الگوی بی‌نظیر برای نسل‌ها مورد استفاده قرار گیرد. این روزها که روزمرگی بر زندگی بسیاری سایه افکنده این هنر عشق‌ورزی است که می‌تواند نوری خیره‌کننده را بر زندگی انسان بتاباند. نوری که بر قوای ذهنی و عاطفی  آنها سایه انداخته و آنها را همچون دو موجود متعالی به تصویر می‌کشد. عشق هنر آرامش، تنش‌زدایی و تعادل میان جسم و ذهن و روح است که انرژی گسترده‌ای را در سطح طبیعت رها می‌سازد. باید عشق را از زاویه‌ای متفاوت و از منظر هنرشناسی به آن نگاه کرد در آن صورت با تصویری مواجه می‌شویم که در نوع خود بی‌نظیر و ماندگار است. نکته دیگر این که عشق نوعی تظاهرات و بروز احساسات از تمام قیودهایی است که تعصب زمانه بر دست و پای آن زده است. در واقع عشاق تلاش می‌کنند با مراجعه به روح متعالی خود بدون هیچ گونه تقلیدی در خلق مضامین نو بر یکدیگر اثرگذار باشند. انسان عاشق، مقید به قواعد اجتماعی، سیاسی و رسوم و عادات جامعه خود نیست. او بر اساس ضمیر باطن خود و تعامل با معشوق به جایگاهی می‌رسد که فقط می‌توان با اصول قواعد زیبایی‌شناسی آن را تفسیر کرد نه قوانینی که در اتاق‌های بسته به تصویب می‌رسد.