یکی از منابع اثرگذار در حوزه‌ی احساسات و عواطف، شخصیت هر فرد است. به طور کلی این که ما دارای چه شخصیتی هستیم نقش اساسی در بنیادهای ذهنی و عاطفی‌مان دارد. باید در نظر داشت که شخصیت در شرایط مختلف شکل می‌گیرد. به تعبیر دیگر رفتارهای انسانی و نوع برخورد با آنها در محیط می‌تواند به تکوین شخصیت یک فرد کمک نماید. در شخصیت افراد نرمال استعداد یادگیری، مهارت، خلاقیت، دوست‌داشتن، دوست داشته شدن، مسئولیت‌پذیری وجود داشته و این گونه افراد می‌توانند با جنبه‌های هویتی- شخصیتی خود در هر محیطی ظاهر شوند. اما در برابر افرادی هستند که جزو شخصیت‌های نابهنجار محسوب می‌شوند. شخصیت‌های نابهنجار توان عشق‌ورزی و تولید محبت را از دست می‌دهند. به عنوان نمونه شخصیت خودآزار شخصیتی است که عزت نفس نداشته و از اعتماد به نفس پایینی برخوردار است. چنین فردی همواره دچار اضطراب است و همه بدی‌های عالم را در خود جستجو می‌کند. او مرتبا به روح و روان خود فشار وارد کرده و با روحیه‌ی تحقیر و حقارت رشد می‌کند. طبیعتا چنین فردی نمی‌تواند یک عاشق فعال باشد. اگر یک شخصیت خودآزار عاشق شود این امکان وجود دارد که به مرور وقتی که با فرد دیگری یکی می‌شود به آزار و اذیت او روی آورد یعنی خودآزاری او به نوعی سلطه‌جویی و دیگرآزاری مبدل گردد. بر این مبنا توجه به زمینه‌های هویتی- شخصیتی در بحث عشق بسیار حائز اهمیت است. هرچند که از شخصیت طبقه‌بندی‌های مختلفی ارائه شده اما در هر حال آن چه اهمیت دارد این است که ساختار بینش و منش یک فرد دارای جنبه‌ها و پتانسیل‌هایی است که اگر بروز نماید، فرد را به یک انسان عاشق موفق مبدل می‌سازد. البته نوع بروز عشق در افراد متفاوت است مثلا یونگ که شخصیت را به دو نوع برون‌گرا و درون‌گرا تقسیم می‌کند معتقد است که برون‌گرا اهل ارتباطات و معاشرت است و درون‌گرا تمایل به گوشه‌نشینی و عدم ارتباط دارد. لذا طبیعتا یک فرد برون‌گرا و درون‌گرا در بروز عشق با یکدیگر متفاوتند این به این معنی است که شخصیت درون‌گرا به عشق نیاز ندارد اما نوع اثرگذاری ارتباطات عاطفی در او پیچیده‌تر و متفاوت‌تر از شخصیت برون‌گراست. لذا در تعلیم و تربیت عشق باید در نظر داشت که نمی‌توان همه افراد را با یک نگاه و یک سبک و سیاق دعوت به عاشق شدن کرد. اما هر شخصیت برون‌گرا یا درون‌گرایی که اعتدال را رعایت کند و در زمره‌ی شخصیت‌های نابهنجار قرار نگیرد می‌تواند عشق را تجربه کند و با دیگران تبادلات عاطفی انجام دهد. لذا در کل شخصیت سالم شخصیتی است که می‌تواند زندگی خود را مطابق با عقل و احساس و با آگاهی مدیریت نموده و توان ارتباط برقرار کردن با دیگران را دارد، پذیرای انتقادات است و امکان سازگاری با شرایط سخت، متفاوت و پیچیده را دارد. انسان سالم انسانی است که در عشق تکامل یافته و روز به روز می‌تواند بر تجربه و اندوخته خود در این زمینه بیافزاید. عاشقی راهی دشوار اما زیبا و پر از هیجان و زندگی است.