مهرداد ناظري/

عده­اي بر اين باورند كه عشق، باعث ايجاد نوعي خطاي ذهني در انسان‌ها مي­شود، چرا كه انسان عاشق، هيچ چيز را به درستي و بر مبناي واقعيت موجود درك نمي­كند. ممكن است يك فرد عاشق در نظرش معشوق زيبا و جذاب به نظر بيايد، در حالي كه در واقعيت معشوق وي، از چهره­اي زيبا برخوردار نباشد. تفسير اين موضوع شايد همان تعبير موريس مترلينگ باشد كه معتقد است:«انسان، عاشق هر چه كه زيباست نمي­شود، بلكه آنچه را كه عاشقش گشته، در نظرش زيباست، زيرا عشق، گل­هاي سرخ را بدون خارهايش مي­بيند.» در هر حال عده‌اي زيادي بر اين باورند كه وقتي فردي عاشق شد، ديگر نمي­تواند درست تصميم­گيري نموده و يا عمل نمايد. اما اگر بپذيريم كه عشق الزاماً با زيبايي گره نخورده و همچنين بر اين موضوع تاكيد نماييم كه زيبايي امري نسبي و قراردادي است، در آن صورت ديگر نمي­توان عاشقانه زيستن را مبتني بر زيبايي دانست. در روابط عاشقانه، افراد بدون آنكه به اصول ظاهري پاي­بند باشند، به همديگر احساسات نشان مي‌دهند. در واقع شايستگي شرط بروز عشق در انسانهاست، اما اين شايستگي ناشي از تكامل، پيشرفت و يا ترقي نبوده، چرا كه در اين صورت عشق به صورت طبقاتي و مبتني بر نقش و پايگاه اجتماعي افراد بروز مي‌كرد. هر چند همه انسان‌هاي روي كره زمين تجربه عشق در زندگي نخواهند داشت، اما اين به دليل سطح دسترسي، تكامل و ثروتمند بودن يا نبودن افراد نيست. اما از طرف ديگر ما اين را مي­دانيم كه عشق با فرومايگي، پستي و نگاه تك‌بعدي افراد شكل نمي­گيرد. عشق اصولاً نه از جنس نياز و وابستگي بلكه از جنس استقلال، طراوت و شادي­بخشي و روح­افزايي است. خوب طبيعتاً روح­افزايي ربط و ارتباطي منطقي با زيبايي ندارد. در جامعه­اي كه عشق محور و انگيزه­ي تصميم‌گيري‌هاست، هر كس در پي ايجاد خوشبختي براي ديگران است. در واقع به گونه­اي عرصه خصوصي با عرصه عمومي پيوند خورده و افراد براي همديگر تلاش مي­كنند تا همه چيز بهتر، خوشايند­تر و شيرين­تر به وقوع بپيوندد. در مجموع مي­توان اين گونه عنوان نمود كه دستگاه عشق در سيستم ادراكي- بدني انسان شرايطي را ايجاد مي­كند كه فرد بتواند هر چيز را نه بر اساس ظواهر، يا كالبد آن،  بلكه بر اساس محتوا، كيفيت و معناي آن تفسير و تعبير نمايد. عشق حقيقي بصيرتي عميق، درايتي درخشان، ادراكي وسيع، دلي بخشنده، ذهني سازنده و دستاني پرتوان را در ما بازتوليد مي­كند. ما در جهاني زندگي مي­كنيم كه پر از زشتي­ها و زيبايي­ها، خصومت­ها و دوستي­ها، شيريني­ها و تلخي­هاست. دنيا سرشار از عناصر و جريانات پارادوكسيكال است كه نهيب هر يك مي‌تواند، صداي بخش ديگر را خفه نمايد. ما نبايد در تلاطم و شلوغي اين كره بدين فراخناكي، اسير يك جانبه‌نگري­ها و يك سويه­گي­ها شويم. عشق، شگفت­انگيزترين و متكامل­ترين نيروي انساني­ست كه ما را در وسط عقربه تعادل حيات قرار مي­دهد كه مفاهيم را بر اساس تعابير و تفاسير ناب برايمان تفسير و تحليل مي‌كند. عشق پايه درك مفاهيمي متعالي مثل آزادي، خداوند، دريا، آسمان، شعر، رويا و كوير است. زيبايي در خود عشق نهفته است و ما نبايد به دنبال آن در جعبه اجسام باشيم. جعبه را رها كنيد، جامه­دان اصلي در دستان خودتان است.