مهرداد ناظری/

نچه باعث دشواری در زندگی می‌شود، این است که امکان بازگشت به عقب وجود ندارد و ما در هر لحظه مجبوریم رو به جلو حرکت کنیم، انسان موجودی ا‌ست که امکان استفاده از اندوخته‌ای به نام فرهنگ را دارد، اما در مواجهه با واقعیات، بسیار علاقمند است که راه‌های جدیدی را طی نماید. به رفتارهای مردم در بازار، سینما، تئاتر، جلسات رسمی، باشگاه‌های ورزشی و... توجه کنید، بسیاری از رفتارها مشابه هم هستند. اما به موازات آن رفتارهای خاص و ویژه‌ای هم دیده می‌شود که مختص هر فرد است. در روابط عاطفی نیز، هر چند وضعیت‌های مشابه بسیاری وجود دارد، ‌اما کنش‌گران اجتماعی، در وقایع و حوادث غیر قابل پیش‌بینی ممکن است رفتار خاصی انجام دهند. در حال حاضر با حرکت جامعه ایران به سوی مدرن‌تر شدن، ما شاهد کم‌رنگ شدن هنجارها و الگوهای سنتی هستیم، اما به موازات آن ما سبک زندگی مدرن را تجربه نکرده‌ایم، بر این اساس و در حین حرکت رو به جلو نه تنها نتوانسته‌ایم در روابط عاشقانه‌مان موفق شویم، بلکه عشق را در حال تجربه از منظری متفاوت هستیم، اثر تکنولوژی باعث شده که یک فرد در لحظه‌ای خود را عاشق دل‌خسته دیگری نشان دهد، و در لحظه دیگر از عشق خود احساس تنفر ‌کند. در حقیقت عدم پایبندی بر سنت‌ها و عدم درک و دریافت ارزش‌های مدرن، نوعی آشفتگی را در روابط عاشقانه ما وارد کرده و هر کس چون امکان بازگشت به عقب را ندارد، هر عملی را که در دستگاه ذهنی خود مقبول می‌داند، در رابطه با معشوق به کار می‌گیرد. شاید اگر از منظر جورج زیمل به موضوع نگاه کنیم، تا حدی بتوان تفسیر دقیق‌تری ارائه داد. زیمل معتقد است انسان موجودی‌ است که در جامعه اجتماعی شده و اما از سوی دیگر در برابر آن هم می‌ایستد. یعنی فرد هم در درون جامعه است و هم در بیرون از آن. حال فردی که می‌خواهد تجربه عاشقی داشته باشد و در یک شرایط گذار اجتماعی عشق را تجربه می‌کند، هم از روش‌ها و الگوهای جامعه بهره می‌گیرد، و هم در برابر جامعه قد علم می‌کند و از روش‌های  خاص خود (یعنی آن چه که احساسش به او می‌گوید) تبعیت می‌کند. در این روند دیالتیک هم فرد عاشق به تکامل می‌رسد هم در برابر بلوغ عاشقانه خود می‌ایستد، این روند دیالتیکی می‌تواند به سوی وضعیت‌های متناقض کشیده شود. فرد در لحظه‌ای عاشق است و در لحظه‌ای دیگر در اوج خشونت و تنفر قرار دارد. بر این اساس در زندگی  امروز ما تجربه‌های متفاوتی از عاشقی و ضدعاشقیت را می‌بینیم که کارشناسان را دچار تحیر می‌کند.