در دهه اول انقلاب که با جنگ تحمیلی همراه شد پاره‌ای از کشورهای هم جوار چون ترکیه به شدت دچار مشکلات مالی بودند ادامه جنگ فرصت مناسبی را برای این کشور اتخاذ کرد تا به اقتصاد ضعیف و وابسته خود سر و سامان دهند. به یاد می‌آورم که برای تهیه یک قرص نان باید ده هزار لیر ترک پرداخت می‌شد که مؤید اقتصادی بی‌رونق بود، در آن برهه بانک‌های ترکیه برای سر و سامان دادن به اوضاع نابسامان خود و جلب سرمایه‌گذاران خارجی سود سپرده‌های بانکی خود را به راحتی تا سقف40درصد هم رساندند، اما دیری نپائید که به سرعت در اهداف، تغییر عقیده داده و سقف بهره سپرده‌های راکد را به نصف تقلیل دادند که در نتیجه سپرده‌گذاران روی به کارهای تولیدی آوردند و در مدت زمانی حدود دو دهه این کشور به رشد قابل توجهی دست یافت و صاحب یک اقتصاد پویا و کارآمد گردید تا جائی که ارزش پول این کشور به ده‌ها برابر رسید و اما در کشور عزیز ما ایران با معادن و منابع خدادادی بسیار و مردمی نجیب، کوشا و وطن‌پرست و با نخبگانی جهانی در زمینه اقتصاد چگونه است که خواسته یا ناخواسته سیاستی را در بانک‌ها حاکم کرده‌ایم که موجب تعطیلی صنایع و کارخانجات تولیدی داخلی شویم، دادن بهره‌هایی تا 22درصد در پاره‌ای از بانک‌ها صاحبان تولیدی را بر آن داشته که از تلاش و کوشش و مصائب آن اعم از حقوق و بیمه و کار شبانه‌روزی دست کشیده با فروش اماکن کسب و کار خود و تبدیل آن به وجه نقد و انباشت یا پس‌انداز در بانک بدون زحمت و دغدغه خاطر از سودهای بالای آن بهره‌مند شوند، در این معادله صدها هزار کارگر بیکار و ده‌ها هزار خانواده دچار فقر مالی شده و حاصل بعدی آن وابستگی شدیدتر در همه زمینه‌ها به کشورهایی همچون چین با تولیداتی بسیار بی‌کیفیت و به تعطیلی کشیدن کار و تولید در کشور است، در کشورهای بسیار پیشرفته جهان هیچ اقبالی برای انباشت نقدینگی وجود ندارد بلکه رقابت پولی در زمینه تأسیس کارخانجات، شرکت‌ها، کارگاه‌های کوچک و بزرگ، شرکت‌های خدماتی و اکتشافی و در نهایت به کارگیری سرمایه برای عدم وابستگی بیشتر به کار گرفته می‌شود، چنین برنامه و برنامه‌ریزی‌هایی ایجاد اشتغال بیشتر و اقتصاد سالم‌تر و محکم‌تر را نصیب چنین کشورهایی کرده است. بنابراین ضرورت دارد هرچه زودتر در زمینه تقلیل نرخ سود سپرده‌های راکد و همزمان با آن افزایش تامین مالی و در اختیار گذاشتن سرمایه توسط بانک‌ها به افراد علاقه‌مند، زمینه اشتغالزایی در کشور تا حد قابل ملاحظه‌ای افزایش داده شود که این عمل می‌تواند امور صنعتی و کشاورزی را در یک کشور به حد مطلوب بالا ببرد.