شهاب الدین/

در ادامه ی بحث قبلی که تاکید بر کشف صدای میانی بود عوامل بسیار ظریفی باید رعایت شوند تا  این امر بتواند تحقق پیدا کند و چیزی که در واقع صداسازی به حساب می آید ارائه این تکنیک هاست و بحثی غیر از این نیست؛ یعنی شما بیاموزی که چطور بدون اینکه خم و راست شوی و با چهره ای سیاه و کبود و اینکه رگ گردنتان بیرون بزند، درکمال آرامش  به بالاترین وسعت صدایی لازم  دست پیدا کنید.

99 درصد خواننده ها در ایران رفتار مشابه و نادرستی در آواز خواندن دارند. صدایشان درمنطقه ی بم به گوش نمی رسد و بسیار ضعیف و هواداراست و همین که به سمت نت های بالاتر گام بر می دارند لحظه به لحظه به بلندی صدایشان می افزایند و در مرحله ای آواز تبدیل به دعوا و عربده کشی می شود و جالب تر اینکه هر شخصی تلاش می کند تا بلندتر داد بزند وصدای نخراشیده اش را به رخ بکشد. این رفتار غیر اصولی بزرگترین لطمه ها را به تارهای صوتی می زند و مانند کسی می ماند که با ماشین پیکانش بخواهد با  دنده ی یک، صد کیلومتر بر ساعت رانندگی کند مسلما هر راننده ای می داند که باید با بالارفتن سرعت ، دنده را عوض کند.

حالا در آواز چطور باید دنده را عوض کرد؟!

وقتی به سوی نت های بالا می روید چه اتفاقی برایتان می افتد؟ دچار تنش و انقباض می شوید ، گلویتان بسته می شود یا احساس می کنید باید داد بزنید تا صدایتان در بیاد؟ اگر هم داد نزنید ، صدایتان با تغییر ماهیتی نا امید کننده یک باره از رنگ طبیعی گفتارتان دور می شود و به یک صدای نازک  و ضعیف و پر از هوایی که از لحاظ رنگ و رزونانس به شدت افت کرده است عوض می شود؟

 دقیقا چیزی که باید بدانیم مثل یه کمیاگریست. باید بدون هیچ  انقباض و فشاری  به مانند یک نقاش با سلیقه همان صدای نازکی که ازآن فرار می کنیم را آمیخته با یک سری رنگ های دیگر کنیم تا تبدیل به یک صدای گرم و جذاب شود. این صدای عجیب که دارای طیف رنگ های بسیاری ست در دل خود، هم کیفیت یک صدای زیر زنانه را داراست  و هم یک صدای بم و ضخیم مردانه را. در این محدوده که همان صدای میانی ست شما می توانید دقیقا همانند صحبت کردن، بالاترین اوج هایی که هیچ زمان حتی خوابش را هم نمی دیدید اجرا کنید ولی توجه داشته باشید: بزرگترین دشمن این اکتشاف عظیم این است که هر چه به سمت نت های بالا تر می روی صدایت را بلندتر و بلندترکنی.  هر چه بیشتر داد بزنی و حجم بیشتری را به رخ بکشی، این محدوده دورتر و پنهان تر باقی می ماند و به مرور همان یک ذره وسعتی هم که داشتی از دست می دهی و به عقب سقوط می کنی، حتی شاید به تارهای صوتی ات آسیب جدی ای بزنی که عمر آوازت  زود به آخر برسد. این در حالی ست که در کلاس های آواز اساتید به هیچ وجه نگه داشتن شدت صوتی در نت های بالا را برای مبتدیان الزامی نمی دانند.  راه حل این معما بمباران کردن تارهای صوتی نیست بلکه چیز دیگری ست. باید با طراحی صحیح بدن در حین آواز و کنترل بازدم بتوانیم یک صدای کاملا آزاد و سبک را از طریق ابزاری که برای تشدید صدا در اختیار داریم به یک صدای بزرگ و نرم تبدیل کنیم. در روزهای بعد روش هایی  را به تدریج بازگو خواهم کرد. فراموش نکنید که آواز خواندن داد زدن نیست!